غزلیات

غزل شماره 273 تعداد ابیات 1 - 9

فکر بلبل همه آنست که گل شد یارش	گل در اندیشه که چون عشوه کند در کارش
دلربائى همه آن نیست که عاشق بکشند	خواجه آنست که باشد غم خدمتگارش
جاى آنست که خون موج زند در دل لعل	زین تغابن که خزف مى شکند بازارش
بلبل از فیض گل آموخت سخن ورنه نبود	این همه قول و غزل تعبیه در منقارش
اى که در کوچه ء معشوقه ما مى گذرى	بر حذر باش که سر مى شکند دیوارش
آن سفر کرده که صد قافله دل همره اوست	هر کجا هست خدایا به سلامت دارش
صحبت عافیتت گرچه خوش افتاد اى دل	جانب عشق عزیزست فرو مگذارش
صوفى سرخوش ازین دست که کج کرد کلاه	به دو جام دگر آشفته شود دستارش

دل حافظ که به دیدار تو خوگر شده بود

ناز پرورد وصالست مجو آزارش

غزل شماره 274 تعداد ابیات 1 - 7

شراب تلخ مى خواهم که مرد افکن بود زورش	که تا یکدم بیاسایم ز دنیا و شر و شورش
سماط دهر دون پرور ندارد شهد آسایش	مذاق حرص و آز اى دل بشو از تلخ و از شورش
بیاور مى که نتوان شد ز مکر آسمان ایمن	به لعب زهره ء چنگى و مریخ سلحشورش
کمند صید بهرامى بیفکن جام جم بردار	که من پیمودم این صحرا نه بهرامست و نه گورش
بیا تا در مى صافیت راز دهر بنمایم	به شرط آن که ننمائى به کج طبعان دل کورش
نظر کردن به درویشان منافى بزرگى نیست	سلیمان با چنان حشمت نظرها بود با مورش

کمان ابروى جانان نمى پیچد سر از حافظ

و لیکن خنده مى آید بدین بازوى بى زورش

غزل شماره 275 تعداد ابیات 1 - 9

خوشا شیراز و وضع بى مثالش	خداوندا نگه دار از زوالش
ز رکن آباد ما صد لوحش الله	که عمر خضر مى بخشد زلالش
میان جعفرآباد و مصلى	عبیرآمیز مى آید شمالش
به شیراز آى و فیض روح قدسى	به جوى از مردم صاحب کمالش
که نام قند مصرى برد آن جا؟	که شیرینان ندادند انفعالش
صبا زان لولى شنگول سرمست	چه دارى آگهى چونست حالش
گر آن شیرین پسر خونم بریزد	دلا چون شیر مادر کن حلالش
مکن از خواب بیدارم خدا را	که دارم خلوتى خوش با خیالش

چرا حافظ چو مى ترسیدى از هجر

نکردى شکر ایام وصالش

غزل شماره 276 تعداد ابیات 1 - 9

یارب این نو گل خندان که سپردى به منش	مى سپارم به تو از چشم حسود چمنش
گرچه از کوى وفا گشت به صد مرحله دور	دور باد آفت دور فلک از جان و تنش
گر به سرمنزل سلمى رسى اى باد صبا	چشم دارم که سلامى برسانى ز منش
به ادب نافه گشائى کن از آن زلف سیاه	جاى دلهاى عزیزست بهم بر مزنش
گو دلم حق وفا با خط و خالت دارد	محترم دار در آن طره ء عنبر شکنش
در مقامى که به یاد لب او مى نوشند	سفله آن مست که باشد خبر از خویشتنش
عرض و مال از در میخانه نشاید اندوخت	هر که این آب خورد رخت به دریا فکنش
هر که ترسد ز ملال اندوه عشقش نه حلال	سرما و قدمش یا لب ما و دهنش

شعر حافظ همه بیت الغزل معرفت است

آفرین بر نفس دلکش و لطف سخنش

غزل شماره 277 تعداد ابیات 1 - 7

چو بر شکست صبا زلف عنبر افشانش	به هر شکسته که پیوست تازه شد جانش
کجاست همنفسى تا به شرح عرضه دهم	که دل چه مى کشد از روزگار هجرانش
زمانه از ورق گل مثال روى تو بست	ولى ز شرم تو در غنچه کرد پنهانش
تو خفته اى و نشد عشق را کرانه پدید	تبارک الله ازین ره که نیست پایانش
جمال کعبه مگر عذر رهروان خواهد	که جان زنده دلان سوخت در بیابانش
برید صبح وفانامه اى که برد بدوست	ز خون دیده ما بود مهر عنوانش ⁽²²⁷⁾
بدین شکسته ء بیت الحزن که مى آرد؟	نشان یوسف دل از چه زنخدانش

بگیرم آن سر زلف و به دست خواجه دهم

که سوخت حافظ بى دل ز مکر و دستانش

غزل شماره 278 تعداد ابیات 1 - 9

در عهد پادشاه خطا بخش جرم پوش	حافظ قرابه کش شد و مفتى پیاله نوش
صوفى ز کنج صومعه با پاى خم نشست	تادید محتسب که سبو مى کشد به دوش
احوال شیخ و قاضى و شرب الیهودشان	کردم سئوال صبحدم از پیر مى فروش
گفتا نه گفتنى ست سخن گر چه محرمى	در کش زبان و پرده نگه دار و مى بنوش
ساقى بهار مى رسد و وجه مى نماند	فکرى بکن که خون دل آمد زغم به جوش
عشقست و مفلسى و جوانى و نوبهار	عذرم پذیر و جرم به ذیل کرم بپوش
تا چند همچو شمع زبان آورى کنى	پروانه ء مراد رسید اى محب خموش
اى پادشاه صورت و معنى که مثل تو	نادیده هیچ دیده و نشنیده هیچ گوش

چندان بمان که خرقه ء ازرق کند قبول

بخت جوانت از فلک پیر ژنده پوش ⁽²²⁸⁾

غزل شماره 279 تعداد ابیات 1 - 9

دوش با من گفت پنهان کاردانى تیز هوش	و ز شما پنهان نشاید کرد سر مى فروش
گفت آسان گیر بر خود کارها کز روى طبع	سخت مى گردد جهان بر مردمان سخت کوش ⁽²²⁹⁾
وانگهم در داد جامى کز فروغش بر فلک	زهره در رقص آمد و بر بط زنان مى گفت نوش
گوش کن پند اى پسر وز بهر دنیا غم مخور	گفتمت چون در حدیثى گر توانى داشت هوش
با دل خونین لب خندان بیاور همچو جام	نى گرت زخمى رسد آئى چو چنگ اندر خروش
در حریم عشق نتوان زد دم از گفت و شنید	زانکه آن جا جمله اعضا چشم باید بود و گوش
تانگردى آشنا زین پرده رمزى نشنوى	گوش نامحرم نباشد جاى پیغام سروش
بر بساط نکته دانان خودفروشى شرط نیست	یا سخن دانسته گوى اى مرد عاقل یا خموش

ساقیا مى ده که رندیهاى حافظ فهم کرد

آصف صاحب قران جرم بخش عیب پوش ⁽²³⁰⁾

غزل شماره 280 تعداد ابیات 1 - 9

سحر ز هاتف غیبم رسید مژده به گوش	که دور شاه شجاعست مى دلیر بنوش
شد آن که اهل نظر بر کناره مى رفتند	هزار گونه سخن در دهان و لب خاموش
به صوت چنگ بگوئیم آن حکایتها	که ازنهفتن آن دیگ سینه مى زد جوش
شراب خانگى ترس محتسب خورده	به روى یار بنوشیم و بانگ نوشانوش
ز کوى میکده دوشش به دوش مى بردند	امام شهر که سجاده مى کشید به دوش
دلا دلالت خیرت کنم به راه نجات	مکن به فسق مباهات و زهد هم مفروش
محل نور تجلیست راى انور شاه	چو قرب او طلبى در صفاى نیت کوش
به جز ثناى جلالش مساز ورد ضمیر	که هست گوش دلش محرم پیام سروش

رموز مصلحت ملک خسروان دانند⁽²³¹⁾

گداى گوشه نشینى تو حافظا مخروش

غزل شماره 300 - 281

غزل شماره 281 تعداد ابیات 1 - 9

هاتفى از گوشه ء میخانه دوش	گفت ببخشند گنه مى بنوش
لطف الهى بکند کار خویش	مژده رحمت برساند سروش
لطف خدا بیشتر از جرم ماست	نکته ء سربسته چه دانى خموش
این خرد خام به میخانه بر	تا مى لعل آوردش خون بجوش
گر چه وصالش نه به کوشش دهند	هر قدر اى دل که توانى بکوش
گوش من و حلقه ء گیسوى یار	روى من و خاک در مى فروش
رندى حافظ نه گناهیست صعب	با کرم پادشه عیب پوش
داور دین شاه شجاع آن که کرد	روح قدس حلقه امرش به گوش

اى ملک العرش مرادش بده

وز خطر چشم بدش دار گوش

غزل شماره 282 تعداد ابیات 1 - 7

اى همه شکل تو مطبوع و همه جاى تو خوش	دلم از عشوه ء شیرین شکرخاى تو خوش
همچو گلبرگ طرى هست وجود تو لطیف	همچو سرو چمن خلد سرا پاى تو خوش
شیوه و ناز تو شیرین خط و خال و تو ملیح	چشم و ابروى تو زیبا قد و بالاى تو خوش
هم گلستان خیالم ز تو پر نقش و نگار	هم مشام دلم از زلف سمن ساى تو خوش
در ره عشق که از سیل بلا نیست گذار	کرده ام خاطر خود را به تمناى تو خوش
شکر چشم تو چه گویم که بدان بیمارى ⁽²³²⁾	مى کند درد مرا از رخ زیباى تو خوش

در بیابان طلب گرچه ز هر سو خطریست

مى رود حافظ بى دل بتولاى تو خوش

غزل شماره 283 تعداد ابیات 1 - 7

کنار آب و پاى بید و طبع شعر و یارى خوش	معاشر دلبرى شیرین و ساقى گلعذارى خوش
الا اى دولتى طالع که قدر وقت مى دانى	گوارا بادت این عشرت که دارى روزگارى خوش
شب صحبت غنیمت دان و داد خوشدلى بستان	که مهتابى دلفروزست و طرف لاله زارى خوش
میى در کاسه چشمست ساقى را بنامیزد	که مستى مى کند با عقل و مى بخشد خمارى خوش
هر آن کس را که در خاطر ز عشق دلبرى باریست	سپندى گو بر آتش نه که دارد کار و بارى خوش
عروس طبع را زیور ز فکر بکر مى بندم	بود کز دست ایامم به دست افتد نگارى خوش

به غفلت عمر شد حافظ بیا با ما به میخانه

که شنگولان خوشباشت بیاموزند کارى خوش

غزل شماره 284 تعداد ابیات 1 - 8

مجمع خوبى و لطفست عذار چو مهش	لیکنش مهر و وفا نیست خدایا بدهش
دلبرم شاهد و طفلست و به بازى روزى	بکشد زارم و در شرع نباشد گنهش
من همان به که ازو نیک نگه دارم دل	که بدو نیک ندیدست و ندارد نگهش
بوى شیراز لب همچون شکرش مى آید	گر چه خون مى چکد از شیوه ء چشم سیهش
چارده ساله بتى چابک و شیرین دارم	که به جان حلقه به گوش است مه چاردهش
از پى آن گل نورسته دل ما یارب	خود کجا شد که ندیدم درین چند گهش
یار دلدار من ار قلب بدینسان شکند	ببرد زود به جاندارى خود پادشهش

جان به شکرانه کنم صرف گر آن دانه در

صدف دیده حافظ بود آرامگهش ⁽²³³⁾

غزل شماره 285 تعداد ابیات 1 - 8

دلم رمیده شد و غافلم من درویش	که آن شکارى سرگشته را چه آمد پیش
چو بید بر سر ایمان خویش مى لرزم	که دل به دست کمان ابروئیست کافرکیش
خیال حوصله بحر مى پزد هیهات	چهاست در سر این قطره ء محال اندیش
بنازم آن مژه شوخ عافیت کش را	که موج مى زندش آب نوش بر سر نیش
ز آستین طبیبان هزار خون بچکد	گرم به تجربه دستى نهند بر دل ریش
به کوى میکده گریان و سر فکنده روم	چرا که شرم همى آیدم ز حاصل خویش
نه عمر خضر بماند نه ملک اسکندر	نزاع بر سر دنیاى دون مکن درویش

بدان کمر نرسد دست هر گدا حافظ

خزانه به کف آور ز گنج قارون بیش ⁽²³⁴⁾

غزل شماره 286 تعداد ابیات 1 - 7

ما آزموده ایم درین شهر بخت خویش	بیرون کشید باید ازین ورطه رخت خویش
از بس که دست مى گزم و آه مى کشم	آتش زدم چو گل به تن لخت لخت خویش
وقتست کز فراق تو وز سوز اندرون	آتش در افکنم به همه رخت و پخت خویش ⁽²³⁵⁾
دوشم ز بلبلى چه خوش آمد که مى سرود	گل گوش پهن کرده ز شاخ درخت خویش
کاى دل تو شاد باش که آن یار تندخو	بسیار تند روى نشیند ز بخت خویش
خواهى که سخت و سست جهان بر تو بگذرد	بگذر ز عهدسست و سخنهاى سخت خویش

اى حافظ ار مراد میسر شدى مدام

جمشید نیز دور نماندى ز تخت خویش

غزل شماره 287 تعداد ابیات 1 - 8

بامدادان که ز خلوتگه کاخ ابداع	شمع خاور فکند بر همه اطراف شعاع
بر کشد آینه از جیب افق چرخ و در آن	بنماید رخ گیتى به هزاران انواع
در زوایاى طربخانه ء جمشید فلک	ارغنون ساز کند زهره به آهنگ سماع
چنگ در غلغله آید که کجا شد منکر	جام در قهقهه آید که کجا شد مناع
وضع دوران بنگر ساغر عشرت بر گیر	که به هر حالتى اینست بهین اوضاع
طره شاهد دنیى همه بندست و فریب	عارفان بر سر این رشته نجویند نزاع
عمر خسرو طلب ار نفع جهان مى خواهى	که وجودیست عطابخش و کریمى نفاع ⁽²³⁶⁾

مظهر لطف ازل روشنى چشم امل

جامع علم و عمل جان جهان شاه شجاع ⁽²³⁷⁾

غزل شماره 288 تعداد ابیات 1 - 8

قسم به حشمت و جاه و جلال شاه شجاع	که نیست با کسم از بهر مال و جاه نزاع
شراب خانگیم بس مى مغانه بیار	حریف باده رسید اى رفیق توبه وداع
خداى را به میم شست و شوى خرقه کنید	که من نمى شنوم بوى خیر ازین اوضاع
بیا که رقص کنان مى رود به ناله ء چنگ ⁽²³⁸⁾	کسى که رخصه نفرمودى استماع سماع
به عاشقان نظرى کن به شکر این نعمت	که من غلام مطیعم تو پادشاه مطاع
هنر نمى خرد ایام و غیر ازینم نیست	کجا روم به تجارت بدین کساد متاع ⁽²³⁹⁾
به فیض جرعه جام تو تشنه ایم ولى	نمى کنیم دلیرى نمى دهیم صداع

جبین و چهره ء حافظ خدا جدا مکناد

ز خاک بارگه کبریاى شاه شجاع

غزل شماره 289 تعداد ابیات 1 - 11

در وفاى عشق تو مشهور خوبانم چو شمع	شب نشین کوى سربازان و رندانم چو شمع
روز و شب خوابم نمى آید به چشم غم پرست	بس که در بیمارى هجر تو گریانم چو شمع
رشته ء صبرم به مقراض غمت ببریده شد	همچنان در آتش مهر تو سوزانم چو شمع
در میان آب و آتش همچنان سر گرم تست	این دل زار نزار اشکبارانم چو شمع
بى جمال عالم آراى تو روزم چون شبست	با کمال عشق تو در عین نقصانم چو شمع
کوه صبرم نرم شد چون موم در دست غمت	تا در آب و آتش عشقت گدازانم چو شمع
گر کمیت اشک گلگونم نبودى گرم رو	کى شدى روشن به گیتى راز پنهانم چو شمع
همچو صبحم یکنفس باقیست با دیدار تو⁽²⁴⁰⁾	چهره بنماد لبرا تا جان بر افشانم چو شمع
در شب هجران مرا پروانه ء وصلى فرست	ورنه از دردت جهانى را بسوزانم چو شمع
سر فرازم کن شبى از وصل خود اى نازنین	تا منور گردد از دیدارت ایوانم چو شمع

آتش مهر ترا حافظ عجب در سر گرفت

آتش دل کى به آب دیده بنشانم چو شمع

غزل شماره 290 تعداد ابیات 1 - 9

طالع اگر مدد دهد دامنش آورم به کف	گر بکشم زهى طرب ور بکشد زهى شرف
طرف کرم ز کس نبست این دل پرامید من	گر چه سخن همى برد قصه ء من به هر طرف
از خم ابروى توام هیچ گشایشى نشد	وه که درین خیال کج عمر عزیز شد تلف
ابروى دوست کى شود دستکش خیال من	کس نزدست ازین کمان تیر مراد بر هدف
چند به ناز پرورم مهر بتان سنگدل	یاد پدر نمى کنند این پسران ناخلف
من به خیال زاهدى گوشه نشین و طرفه آنک	مغبچه اى زهر طرف مى زندم به چنگ و دف
بى خبرند زاهدان نقش بخوان و لا تقل	مست ریاست محتسب باده بخواه و لا تخف ⁽²⁴¹⁾
صوفى شهر بین که چون لقمه ء شبهه مى خورد	پاردمش دراز باد آن حیوان خوش علف

حافظ اگر قدم زنى در ره خاندان به صدق

بدرقه ء رهت شود همت شحنه ء نجف

غزل شماره 291 تعداد ابیات 1 - 12

زبان خامه ندارد سر بیان فراق	و گرنه شرح دهم با تو داستان فراق
دریغ مدت عمرم که بر امید وصال	به سر رسید و نیامد به سر زمان فراق
سرى که بر سر گردون به فخر مى سودم	به راستان که نهادم بر آستان فراق
چگونه باز کنم بال در هواى وصال	که ریخت مرغ دلم پر در آشیان فراق
کنون چه چاره که در بحر غم به گردابى	فتاد زورق صبرم ز بادبان فراق
رفیق خیل خیالیم و همنشین شکیب	قرین آتش هجران و همقران فراق
بسى نماند که کشتى عمر غرقه شود	ز موج شوق تو در بحر بیکران فراق
اگر بدست من افتد فراق را بکشم	که روز هجر سیه باد و خانمان فراق
چگونه دعوى وصلت کنم به جان که شدست	تنم وکیل قضا و دلم ضمان فراق
ز سوز شوق دلم شد کباب دور از یار	مدام خون جگر مى خورم ز خوان فراق
فلک چو دید سرم را اسیر چنبر عشق	ببست گردن صبرم به ریسمان فراق

به پاى شوق گر این ره به سر شدى حافظ

به دست هجر ندادى کسى عنان فراق

غزل شماره 292 تعداد ابیات 1 - 9

مقام امن و مى بى غش و رفیق شفیق	گرت مدام میسر شود زهى توفیق
جهان و کار جهان جمله هیچ در هیچ است ⁽²⁴²⁾	هزار بار من این نکته کرده ام تحقیق
دریغ و درد که تا این زمان ندانستم	که کیمیاى سعادت رفیق بود رفیق
به ما منى رو و فرصت شمر غنیمت وقت	که در کمین گه عمرند قاطعان طریق
بیا که توبه ز لعل نگار و خنده ء جام	تصویرى است که عقلش نمى کند تصدیق ⁽²⁴³⁾
اگر چه موى میانت به چون منى نرسد	خوشست خاطرم از فکر این خیال دقیق
حلاوتى که ترا در چه ز نخدانست	به کنه آن نرسد صدهزار فکر عمیق
اگر برنگ عقیقى است اشک من چه عجب ⁽²⁴⁴⁾	که مهر خاتم لعل تو هست همچو عقیق

به خنده گفت که حافظ غلام طبع توام

ببین که تا به چه حدم همى کنى تحمیق

غزل شماره 293 تعداد ابیات 1 - 7

اى دل ریش مرا با لب تو حق نمک	حق نگه دار که من مى روماللّه معک
توئى آن گوهر پاکیزه که در عالم قدس	ذکر خیر تو بود حاصل تسبیح ملک
در خلوص منت ار هست شکى تجربه کن	کس عیار زر خالص نشناسد چو محک
گفته بودى که شوم مست و دوبوست بدهم	وعده از حد بشد و ما نه دو دیدیم و نه یک
بگشا پسته خندان و شکر ریزى کن	خلق را از دهن خویش مینداز به شک
چرخ بر هم زنم از غیر مرادم گردد	من نه آنم که زبونى کشم از چرخ فلک

چون بر حافظ خویشش نگذارى بارى

اى رقیب از بر او یک دو قدم دور ترک

غزل شماره 294 تعداد ابیات 1 - 7

اگر شراب خورى جرعه اى فشان بر خاک	از آن گناه که نفعى رسد به غیر چه باک
برو به هر چه تو دارى بخور دریغ و مخور⁽²⁴⁵⁾	که بى دریغ زند روزگار تیغ هلاک
چه دوزخى چه بهشتى چه آدمى چه پرى	به مذهب همه کفر طریقت است امساک
به خاک پاى تو اى سرو ناز پرور من	که روز واقعه پا وامگیرم از سر خاک
مهندس فلکى راه دیر شش جهتى	چنان ببست که ره نیست زیر دام مغاک ⁽²⁴⁶⁾
فریب دختر رز طرفه مى زند ره عقل	مباد تا به قیامت خراب طارم تاک

به راه میکده حافظ خوش از جهان رفتى

دعاى اهل دلت باد مونس دل پاک

غزل شماره 195 تعداد ابیات 1 - 9

هزار دشمنم ار مى کنند قصد هلاک	گرم تو دوستى از دشمنان ندارم باک
رود به خواب دو چشم از خیال تو هیهات	بود صبور دل اندر فراق تو حاشاک
مرا امید وصال تو زنده مى دارد	و گر نه هر دمم از هجر تست بیم هلاک
نفس نفس اگر از باد نشنوم بویش	زمان زمان چو گل از غم کنم گریبان چاک
اگر تو زخم زنى به که دیگرى مرهم	و گر تو زهر دهى به که د یگرى تریاک
بضرب سیفک قتلى حیاتنا ابدا	لان روحى قد طاب ان یکون فداک
عنان مپیچ که گر مى زنى به شمشیرم	سپر کنم سر و دستت ندارم از فتراک
ترا چنانکه توئى هر نظر کجا بیند	به قدر دانش خود هر کسى کند ادراک

به چشم خلق عزیز جهان شود حافظ

که بر در تو نهد روى مسکنت بر خاک

غزل شماره 296 تعداد ابیات 1 - 9

داراى جهان نصرت دین خسرو کامل	یحیى بن مظفر ملک عالم عادل
اى درگه اسلام پناه تو گشاده	بر روى زمین روزنه ء جان و در دل
تعظیم تو بر جان و خرد واجب و لازم	انعام تو بر کون و مکان فایض و شامل
روز ازل از کلک تو یک قطره سیاهى	بر روى مه افتاد که شد حل مسائل
خورشید چو آن خال سیه دید به دل گفت	اى کاج که من بودمى آن هندوى مقبل
شاها فلک از بزم تو در رقص و سماعست	دست طرب از دامن این زمزمه مگسل
مى نوش و جهان بخش که از زلف کمندت	شد گردن بدخواه گرفتار سلاسل
دور فلکى یک سره بر منهج عدلست	خوش باش که ظالم نبرد راه به منزل

حافظ قلم شاه جهان مقسم رزق است

از بهر معیشت مکن اندیشه ء باطل

غزل شماره 297 تعداد ابیات 1 - 10

خوش خبر باشى اى نسیم شمال	که به ما مى رسد زمان وصال
قصه العشق لاانفصام لها	فصمت هاهنا لسان القال
ما لسلمى و من بذى سلم	این جیر اننا و کیف الحال
عفت الدار بعد عافیه	فاسالوا حالها عن الاطلال
فى جمال الکمال نلت منى	صرف الله عنک عین کمال
یا برید الحمى حماک الله	مرحبا مرحبا تعال تعال
عرصه ء بزمگاه خالى ماند	از حریفان و جام مالا مال
سایه افکند حالیا شب هجر	تا چه بازند شبروان خیال
ترک ما سوى کس نمى نگرد	آه از این کبریا و جاه و جلال

حافظا عشق و صابرى تا چند

ناله ء عاشقان خوشست بنال

غزل شماره 298 تعداد ابیات 1 - 7

شممت روح و داد و شمت برق وصال	بیا که بوى ترا میرم اى نسیم شمال
احادیا بجمال الجیب قف و انزل	که نیست صبر جمیلم ز اشتیاق جمال
حکایت شب هجران فرو گذاشته به	به شکر آن که برافکند پرده روز وصال
بیا که پرده ء گلریز هفت خانه ء چشم	کشیده ایم به تحریر کارگاه خیال
چو یار بر سر صلح است عذر مى طلبد	توان گذشت ز جور رقیب در همه حال
به جز خیال دهان تو نیست در دل تنگ	که کس مباد چو من در پى خیال محال

قتیل عشق تو شد حافظ غریب ولى

به خاک ما گذرى کن که خون مات حلال

غزل شماره 299 تعداد ابیات 1 - 7

به وقت گل شدم از توبه ء شراب خجل	که کس مباد ز کردار ناصواب خجل
صلاح ما همه دام رهست و من زین بحث	نیم ز شاهد و ساقى به هیچ باب خجل
بود که یار نرنجد ز ما به خلق کریم	که از سوال ملولیم و از جواب خجل
ز خون که رفت شب دوش از سراچه ء چشم	شدیم در نظر رهروان خواب خجل
رواست نرگس مست ار فکند سر در پیش	که شد ز شیوه ء آن چشم پر عتاب خجل
توئى که خوبترى ز آفتاب و شکر خدا	که نیستم ز تو در روى آفتاب خجل

حجاب ظلمت از آن بست که آب خضر که گشت

ز شعر حافظ و آن طبع همچو آب خجل

غزل شماره 300 تعداد ابیات 1 - 9

اگر به کوى تو باشد مرا مجال وصول	رسد به دولت وصل تو کار من بهاصول
قرار برده ز من آن دو نرگس رعنا	فراغ برده ز من آن دو جادوى مکحول
من شکسته ء بدحال زندگى یابم	در آن زمان که به تیغ غمت شوم مقتول
خرابتر ز دل من غم تو جاى نیافت	که ساخت در دل تنگم قرارگاه نزول
دل از جواهر مهرت چو صیقلى دارد	بود ز زنگ حوادث هر آینه مصقول
چه جرم کرده ام اى جان و دل به حضرت تو	که طاعت من بى دل نمى شود مقبول
چو بر در تو من بى نواى بى زر و زور	به هیچ باب ندارم ره خروج و دخول
کجا روم چه کنم چاره از کجا جویم	که گشته ام ز غم و جور روزگار ملول

به درد عشق بساز و خموش کن حافظ

رموز عشق مکن فاش پیش اهل عقول

برای دیدن بقیه ی غزل ها به ادامه مطلب بروید

غزل شماره 301 تعداد ابیات 1 - 8

هر نکته اى که گفتم در وصف آن شمایل	هر کو شنید گفتا لله در قایل
تحصیل عشق و رندى آسان نمود اول	آخربسوخت جانم در کسب این فضایل
حلاج بر سردار این نکته خوش سراید	از شافعى نپرسند امثال این مسایل ⁽²⁴⁷⁾
گفتم که کى ببخشى بر جان ناتوانم	گفت آن زمان که نبود جان در میانه حایل
دل داده ام به یارى شوخى ، کشى ، نگارى	مرضیه السجایا محموده الخصایل
در عین گوشه گیرى بودم چو چشم مستت	واکنون شدم به مستان چون ابروى تو مایل
از آب دیده صد ره طوفان نوح دیدم	وز لوح سینه نقشت هرگز نگشت زایل

اى دوست دست حافظ تعویذ چشم زخمست

یارب ببینم آن را در گردنت حمایل

غزل شماره 302 تعداد ابیات 1 - 8

اى رخت چون خلد و لعلت سلسبیل	سلسبیلت کرده جان و دل سبیل
سبزپوشان خطت بر گرد لب	همچو مورانند گرد سلسبیل
ناوک چشم تو در هر گوشه اى	همچو من افتاده دارد صد قتیل
یارب این آتش که در جان منست	سرد کن زانسان که کردى بر خلیل
من نمى یابم مجال اى دوستان	گر چه دارد او جمالى بس جمیل
پاى ما لنگست و منزل بس دراز	دست ما کوتاه و خرما بر نخیل
حافظ از سرپنجه ء عشق نگار	همچو مور افتاده شد در پاى پیل

شاه عالم را بقا و عز و ناز

باد و هر چیزى که باشد زین قبیل

غزل شماره 303 تعداد ابیات 1 - 7

بشرى اذالسلامه حلت بذى سلم	لله حمد معترف غایه النعم
آن خوش خبر کجاست که این فتح مژده داد	تا جان فشانمش چو زر و سیم در قدم
از بازگشت شاه درین طرفه منزلست	آهنگ خصم او به سراپرده ء عدم
مى جست از سحاب امل رحمتى ولى	جز دیده اش معاینه بیرون ندادنم
در نیل غم فتاد، سپهرش به طنز گفت	الان قد ندمت و ما ینفع الندم
پیمان شکن هر آینه گردد شکسته حال	ان العهود عند ملیک النهى ذمم

ساقى چو یار مهرخ و از اهل راز بود

حافظ بخورد باده و شیخ و فقیه هم

غزل شماره 304 تعداد ابیات 1 - 9

عشق بازى و جوانى و شراب لعل فام	مجلس انس و حریف همدم و شرب مدام
ساقى شکردهان و مطرب شیرین سخن	همنشینى نیک کردار و ندیمى نیکنام
شاهدى از لطف و پاکى رشک آب زندگى	دلبرى در حسن و خوبى غیرت ماه تمام
بزمگاهى دلنشان چون قصر فردوس برین	گلشنى پیرامنش چون روضه ء دارالسلام
صف نشینان نیک خواه و پیشکاران با ادب	دوستداران صاحب اسرار و حریفان دوستکام
باده ء گلرنگ تلخ تیز خوشخوار سبک	نقلش از لعل نگار و نقلش از یاقوت خام
غمزه ء ساقى به یغماى خرد آهخته تیغ	زلف جانان از براى صید دل گسترده دام
نکته دانى بذله گو چون حافظ شیرین سخن	بخشش آموزى جهان افروز چون حاجى قوام

هر که این عشرت نخواهد خوشدلى بر وى تباه

وانکه این مجلس نجوید زندگى بر وى حرام

غزل شماره 305 تعداد ابیات 1 - 9

مرحبا طایر فرخ ‌پى فرخنده پیام	خیر مقدم چه خبر دوست کجا یار کدام
یارب این قافله را لطف ازل بدرقه باد	که ازو خصم به دام آمد و معشوقه به کام
ماجراى من و معشوق مرا پایان نیست	هر چه آغاز ندارد نپذیرد انجام
گل ز حد برد تنعم نفسى رخ بنما	سرو مى نازد و خوش نیست خدا را بخرام
زلف دلدار چو زنار همى فرماید	برو اى شیخ که شد بر تن ما خرقه حرام
مرغ روحم که همى زد ز سر سدره صفیر	عاقبت دانه ء خال تو فکندش در دام
چشم بیمار مرا خواب نه درخور باشد	من له یقتل داء دنف کیف ینام
تو ترحم نکنى بر من مخلص گفتم	ذاک دعواى وها انت و تلک الایام

حافظ ار میل به ابروى تو دارد شاید

جاى در گوشه ء محراب کنند اهل کلام

غزل شماره 306 تعداد ابیات 1 - 6

عاشق روى جوانى خوش نو خاسته ام	وز خدا شادى این غم به دعا خواسته ام ⁽²⁴⁸⁾
عاشق و رند و نظربازم و مى گویم فاش	تا بدانى که به چندین هنر آراسته ام
شرمم از خرقه ء آلوده خود مى آید	که برو وصله به صد شعبده پیراسته ام
خوش بسوز از غمش اى شمع که اینک من نیز	به همین کار میان بسته و برخاسته ام ⁽²⁴⁹⁾
با چنین حیرتم از دست بشد صرفه ء کار	در غم افزوده ام آنچ از دل و جان کاسته ام ⁽²⁵⁰⁾

همچو حافظ به خرابات روم جامه قبا

بو که در بر کشد آن دلبر نوخاسته ام

غزل شماره 307 تعداد ابیات 1 - 9

باز آى ساقیا که هواخواه خدمتم	مشتاق بندگى و دعاگوى دولتم
زانجا که فیض جام سعادت فروغ تست	بیرون شدى نماى ز ظلمات حیرتم
دورم به صورت از در دولت سراى تو	لیکن به جان و دل ز مقیمان حضرتم
من کز وطن سفر نگزیدم به عمر خویش	در عشق دیدن تو هواخواه غربتم
دریا و کوه در ره و من خسته و ضعیف	اى خضر پى خجسته مدد کن به همتم
هر چند غرق بحر گناهم ز صد جهت	تا آشناى عشق شدم زاهل رحمتم
عیبم مکن به رندى و بدنامى اى حکیم	کاین بود سرنوشت ز دیوان قسمتم
مى خور که عاشقى نه به کسب است و اختیار	این موهبت رسید ز میراث فطرتم

حافظ به پیش چشم تو خواهد سپرد جان

در این خیالم ار بدهد عمر مهلتم

غزل شماره 308 تعداد ابیات 1 - 7

به غیر از آن که بشد دین و دانش از دستم	بیا بگو که ز عشقت چه طرف بر بستم
اگر چه خرمن عمرم غم تو داد به باد	به خاک پاى عزیرت که عهد نشکستم
چو ذره گر چه حقیرم ببین به دولت عشق	که در هواى رخت چون به مهر پیوستم
بیار باده که عمریست تا من از سر امن	به کنج عافیت از بهر عیش ننشستم
اگر ز مردم هشیارى اى نصیحت گو	سخن به خاک میفکن چرا که من مستم
چگونه سر ز خجالت برآورم بر دوست	که خدمتى به سزا برنیامد از دستم

بسوخت حافظ و آن یار دلنواز نگفت

که مرهمى بفرستم که خاطرش خستم ⁽²⁵¹⁾

غزل شماره 309 تعداد ابیات 1 - 9

دوش بیمارى چشم تو ببرد از دستم	لیکن از لطف لبت صورت جان مى بستم
عشق من با خط مشکین تو امروزى نیست	دیرگاهست کزین جام هلالى مستم
از ثبات خودم این نکته خوش آمد که بجور	در سر کوى تو از پاى طلب ننشستم
عافیت چشم مدار از من میخانه نشین	که دم از خدمت رندان زده ام تا هستم
در ره عشق از آن سوى فنا صد خطر است	تا نگوئى که چو عمرم به سر آمد رستم
بعد ازینم چه غم از تیر کج انداز حسود	چون بمحبوب کمان ابروى خود پیوستم
بوسه بر درج عقیق تو حلالست مرا	که بافسوس و جفا مهر و وفا نشکستم
صنمى لشکریم غارت دین کرد و برفت	آه اگر عاطفت شاه نگیرد دستم

رتبت دانش حافظ به فلک بر شده بود

کرد غمخوارى شمشاد بلندت پستم

غزل شماره 310 تعداد ابیات 1 - 9

زلف بر باد مده تا ندهى بر بادم	ناز بنیاد مکن تا نکنى بنیادم
مى مخور با همه کس تا نخورم خون جگر	سر مکش تا نکشد سر به فلک فریادم
زلف را حلقه مکن تا نکنى در بندم	طره را تاب مده تا ندهى بر بادم
یار بیگانه مشو تا نبرى از خویشم	غم اغیار مخور تا نکنى ناشادم
رخ برافروز که فارغ کنى از برگ گلم	قد برافراز که از سرو کنى آزادم
شمع هر جمع مشو ورنه بسوزى ما را	یاد هر قوم مکن تا نروى از یادم
شهره ء شهر مشو تا ننهم سر در کوه	شور شیرین منما تا نکنى فرهادم
رحم کن بر من مسکین و به فریادم رس	تا به خاک در آصف نرسد فریادم

حافظ از جور تو حاشا که بگرد اندر وى

من از آن روز که در بند توام آزادم

غزل شماره 311 تعداد ابیات 1 - 9

فاش مى گویم و از گفته ء خود دلشادم	بنده ء عشقم و از هر دو جهان آزادم
نیست بر لوح دلم جز الف قامت یار⁽²⁵²⁾	چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم
تا شدم حلقه به گوش در میخانه ء عشق	هر دم آید غمى از نوبه مبارک بادم
مى خورد خون دلم مردمک دیده ، سزاست ⁽²⁵³⁾	که چرا دل به جگر گوشه ء مردم دادم
طایر گلشن قدسم چه دهم شرح فراق	که درین دامگه حادثه چون افتادم
من ملک بودم و فردوس برین جایم بود	آدم آورد درین دیر خراب آبادم
کوکب بخت مرا هیچ منجم نشناخت	یارب از ما در گیتى به چه طالع زادم
سایه ء طوبى و دلجوئى حور و لب حوض	به هواى سر کوى تو برفت از یادم

پاک کن چهره ء حافظ به سر زلف ز اشک

ورنه این سیل دمادم ببرد بنیادم

غزل شماره 312 تعداد ابیات 1 - 8

مرا مى بینى و هر دم زیادت مى کنى در دم	ترا مى بینم و میلم زیادت مى شود هر دم
به سامانم نمى پرسى نمى دانم چه سر دارى	به درمانم نمى کوشى نمى دانى مگر در دم
نه راهست این که بگذارى مرا بر خاک و بگریزى	گذارى آر و بازم پرس و تا خاک رهت گردم
ندارم دستت از دامن به جز در خاک و آن دم هم	که بر خاکم روان گردى بگیرد دامنت گردم
فرو رفت از غم عشقت دمم دم مى دهى تا کى	دمار از من برآوردى نمى گوئى بر آوردم
شبى دل را به تاریکى ز زلفت باز مى جستم	رخت مى دیدم و جامى هلالى باز مى خوردم
کشیدم در برت ناگاه و شد در تاب گیسویت	نهادم بر لبت لب را و جان و دل فدا کردم

تو خوش مى باش با حافظ برو گو خصم جان میده

چو گرمى از تو مى بینم چه باک از خصم دم سردم

غزل شماره 313 تعداد ابیات 1 - 10

سالها پیروى مذهب رندان کردم	تا به فتوى خرد حرص به زندان کردم
من به سرمنزل عنقانه به خود بردم راه	قطع این مرحله با مرغ سلیمان کردم
سایه اى بر دل ریشم فکن اى گنج مراد⁽²⁵⁴⁾	که من این خانه به سوداى تو ویران کردم
توبه کردم که نبوسم لب ساقى و کنون	مى گزم لب که چرا گوش به نادان کردم
در خلاف آمد عادت بطلب کام که من	کسب جمعیت از آن زلف پریشان کردم
نقش مستورى و مستى نه به دست من و تست	آن چه سلطان ازل گفت بکن آن کردم
دارم از لطف ازل جنت فردوس طمع	گرچه در بانى میخانه فراوان کردم
این که پیرانه سرم صحبت یوسف بنواخت	اجر صبریست که در کلبه ء احزان کردم
گر به دیوان غزل صدرنشینم چه عجب	سالها بندگى صاحب دیوان کردم

صبح خیزى و سلامت طلبى چون حافظ

هر چه کردم همه از دولت قرآن کردم

غزل شماره 314 تعداد ابیات 1 - 8

دیشب به سیل اشک ره خواب مى زدم	نقشى به یاد خط تو بر آب مى زدم
ابروى یار در نظر و خرقه سوخته	جامى به یاد گوشه ء محراب مى زدم
چشمم به روى ساقى و گوشم به قول چنگ	فالى به چشم و گوش درین باب مى زدم
روى نگار در نظرم جلوه مى نمود	وز دور بوسه بر رخ مهتاب مى زدم
نقش خیال روى تو تا وقت صبحدم	بر کارگاه دیده ء بى خواب مى زدم
هر مرغ فکر کز سر شاخ سخن بجست	بازش ز طره ء تو به مضراب مى زدم
ساقى به صوت این غزلم کاسه مى گرفت	مى گفتم این سرود و مى ناب مى زدم

خوش بود وقت حافظ و فال مراد و کام

بر نام عمر و دولت احباب مى زدم

غزل شماره 315 تعداد ابیات 1 - 10

هر چند پیر و خسته دل و ناتوان شدم	هرگه که یاد روى تو کردم جوان شدم
شکر خدا که هر چه طلب کردم از خدا	بر منتهاى همت خود کامران شدم
آن روز بر دلم در معنى گشوده شد	کز ساکنان درگه پیرمغان شدم
در شاهراه دولت سرمد به تخت بخت	با جام مى به کام دل دوستان شدم
اى گلبن جوان بر دولت بخور که من	در سایه ء تو بلبل باغ جهان شدم
از آن زمان که فتنه ء چشمت به من رسید	ایمن ز شر فتنه ء آخر زمان شدم
اول ز تحت و فوق وجودم خبر نبود	در مکتب غم تو چنین نکته دان شدم
قسمت حوالتم به خرابات مى کند	هر چند کاین چنین شدم و آن چنان شدم
من پیر سال و ماه نیم یار بى وفاست	بر من چو عمر مى گذرد پیر از آن شدم

دوشم نوید داد عنایت که حافظا

بازآ که من به عفو گناهت ضمان شدم

غزل شماره 316 تعداد ابیات 1 - 9

خیال نقش تو در کارگاه دیده کشیدم ⁽²⁵⁵⁾	به صورت تو نگارى ندیدم و نشنیدم
اگر چه در طلبت همعنان باد شمالم	به گرد سرو خرامان قامتت نرسیدم
امید در شب زلفت به روز عمر نبستم	طمع به دور دهانت ز کام دل ببریدم
ز غمزه بر دل ریشم چه تیرها که گشادى	ز غصه بر سر کویت چه بارها که کشیدم
به شوق چشمه ء نوشت چه قطرها که فشاندم	ز لعل باده فروشت چه عشوه ها که خریدم
ز کوى یار بیار اى نسیم صبح غبارى	که بوى خون دل ریش از آن تراب شنیدم
گناه چشم سیاه تو بود و گردن دلخواه ⁽²⁵⁶⁾	که من چو آهوى وحشى ز آدمى برمیدم ⁽²⁵⁷⁾
چو غنچه بر سرم از کوى او گذشت نسیمى	که پرده بر دل خونین به بوى او بدریدم

به خاک پاى تو سوگند و نور دیده ء حافظ⁽²⁵⁸⁾

که بى رخ تو فروغ از چراغ دیده ندیدم

غزل شماره 317 تعداد ابیات 1 - 7

تو همچو صبحى و من شمع خلوت سحرم	تبسمى کن و جان بین که چون همى سپرم
بر آستان مرادت گشاده ام در چشم	که یک نظر فکنى خود فکندى از نظرم
چنین که در دل من داغ زلف سرکش تست	بنفشه زار شود تربتم چو درگذرم
چه شکر گویمت اى خیل غم عفاک الله	که روز بى کسى آخر نمى روى ز سرم
غلام مردم چشمم که با سیاه دلى	هزار قطره ببارد چو درد دل شمرم
به هر نظر بت ما جلوه مى کند لیکن	کس این کرشمه نبیند که من همى نگرم

به خاک حافظ اگر یار بگذرد چون باد

ز شوق در دل آن تنگنا کفن بدرم

غزل شماره 318 تعداد ابیات 1 - 25

جوزا سحر نهاد حمایل برابرم	یعنى غلام شاهم و سوگند مى خورم ⁽²⁵⁹⁾
ساقى بیا که از مدد بخت کار ساز	کامى که خواستم ز خدا شد میسرم
جامى بده که باز به شادى روى شاه	پیرانه سر هواى جوانیست در سرم
راهم مزن به وصف زلال خضر که من	از جام شاه جرعه کش حوض کوثرم
شاها من ار به عرش رسانم سریر فضل	مملوک این جنابم و مسکین این درم
من جرعه نوش بزم تو بودم هزار سال	کى ترک آبخورد کند طبع خوگرم
ور باورت نمى کند از بنده این حدیث	از گفته کمال دلیلى بیاورم
گر بر کنم دل از تو و بردارم از تو مهر	آن مهر بر که افکنم آن دل کجا برم ⁽²⁶⁰⁾
عهد الست من همه با عشق شاه بود	وز شاهراه عمر بدین عهد بگذرم
گردون چو کرد نظم ثریا به نام شاه	من نظم در چرا نکنم از که کمترم
منصور بن مظفر غازیست حرز من	وز این خجسته نام بر اعدا مظفرم
شاهین صفت چو طعمه چشیدم ز دست شاه	کى باشد التفات به صید کبوترم
اى شاه شیرگیر چه کم گردد ار شود	در سایه تو ملک فراغت مسخرم
شعرم به یمن مدح تو صد ملک دل گشاد	گوئى که تیغ تست زبان سخنورم
بر گلشنى اگر بگذشتم چو باد صبح	نى عشق سرو بود و نه شوق صنوبرم
بوى تو مى شنیدم و بر یاد روى تو	دادند ساقیان طرب یک دو ساغرم
مستى بآب یکدو و عنب وضع بنده نیست	من سالخورده پیر خرابات پرورم
با سیر اختر فلکم داورى بسیست	انصاف شاه باد در این قصه یاورم
شکر خدا که باز درین اوج بارگاه	طاووس عرش مى شنود صیت شهپرم
نامم ز کارخانه عشاق محو باد	گر جز محبت تو بود شغل دیگرم
شبل الاسد بصید دلم حمله کرد و من	گر لاغرم و گرنه شکار غضنفرم
اى عاشقان روى تو از ذره بیشتر	من کى رسم به وصل تو کز ذره کمترم
بنما به من که منکر حسن رخ تو کیست	تا دیده اش بگزلک غیرت بر آورم
بر من فتاد سایه خورشید سلطنت	واکنون فراغتست ز خورشید خاورم ⁽²⁶¹⁾

مقصود ازین معامله بازار تیره نیست

نى جلوه مى فروشم و نى عشوه مى خرم

غزل شماره 319 تعداد ابیات 1 - 7

من که باشم که بر آن خاطر عاطر گذرم	لطفها مى کنى اى خاک درت تاج سرم
دلبرا بنده نوازیت که آموخت بگو	که من این ظن به رقیبان تو هرگز نبرم
همتم بدرقه ء راه کن اى طایر قدس	که درازست ره مقصد و من نو سفرم
اى نسیم سحرى بندگى من برسان	گو فراموش مکن وقت دعاى سحرم ⁽²⁶²⁾
خرم آن روز کزین مرحله بر بندم بار	وز سر کوى تو پرسند رفیقان خبرم
پایه ء نظم بلندست و جهانگیر بگو	تا کند پادشه بحر دهان پر گهرم

حافظا شاید اگر در طلب گوهر وصل

دیده دریا کنم از اشک و در و غوطه خورم

غزل شماره 320 تعداد ابیات 1 - 8

ز دست کوته خود زیر بارم	که از بالا بلندان شرمسارم
مگر زنجیر موئى گیردم دست	وگرنه سر به شیدائى برآرم
ز چشم من بپرس اوضاع گردون	که شب تا روز اختر مى شمارم
من از بازوى خود دارم بسى شکر	که زور مردم آزارى ندارم
بدین شکرانه مى بوسم لب جام	که کرد آگه ز راز روزگارم
اگر گفتم دعاى مى فروشان	چه باشد حق نعمت مى گزارم
تو از خاکم نخواهى بر گرفتن	به جاى اشک اگر گوهر ببارم ⁽²⁶³⁾

سرى دارم چو حافظ مست لیکن

به لطف آن سرى امیدوارم

غزل شماره 340 - 321

غزل شماره 321 تعداد ابیات 1 - 8

گر چه افتاد ز زلفش گرهى در کارم	همچنان چشم گشاد از کرمش مى دارم
به طرب حمل مکن سرخى رویم که چو جام	خون دل عکس برون مى دهد از رخسارم
پرده ء مطربم از دست برون خواهد برد	آه اگر زانکه درین پرده نباشد بارم
پاسبان حرم دل شده ام شب همه شب	تا درین پرده جز اندیشه ء او نگذارم
منم آن شاعر ساحر که به افسون سخن	از نى کلک همه قند و شکر مى بارم
دیده ء بخت به افسانه ء او شد در خواب	کو نسیمى ز عنایت که کند بیدارم
چون ترا در گذر اى یار نمى یارم دید	با که گویم که بگوید سخنى با یارم ⁽²⁶⁴⁾

دوش مى گفت که حافظ همه رویست و ریا

به جز از خاک درش با که بود بازارم

غزل شماره 322 تعداد ابیات 1 - 9

گر دست دهد خاک کف پاى نگارم	بر لوح بصر خط غبارى بنگارم
پروانه ء او گر رسدم در طلب جان	چون شمع همان دم به دمى جان بسپارم
بر بوى کنار تو شدم غرق و امیدست	از موج سرشکم که رساند به کنارم
امروز مکش سر ز وفاى من و اندیش	زان شب که من از غم به دعا دست برآرم
دامن مفشان از من خاکى که پس از من	زین در نتواند که برد باد غبارم
زلفین سیاه تو به دلدارى عشاق	دادند قرارى و ببردند قرارم
اى باد از آن باده نسیمى به من آور	کان بوى شفابخش بود دفع خمارم
گر قلب دلم را ننهد دوست عیارى	من نقد روان در دمش از دیده شمارم

حافظ لب لعلش چو مرا جان عزیزست

عمرى بود آن لحظه که جان را به لب آرم

غزل شماره 323 تعداد ابیات 1 - 7

در نهانخانه عشرت صنمى خوش دارم	کز سر زلف و رخش نعل در آتش دارم
عاشق و رندم و میخواره به آواز بلند	وین همه منصب از آن حور پرى وش دارم
گر چنین چهره گشاید خط زنگارى دوست	من رخ زرد به خونابه منقش دارم
گر تو زین دست مرا بى سر و سامان دارى	من به آه سحرت زلف مشوش دارم
ناوک غمزه بیاور ز سر لطف که من	جنگها با دل مجروح بلاکش دارم
گر به کاشانه ء رندان قدمى خواهى زد	نقل شعر شکرین و مى بى غش دارم

حافظا چون غم و شادى جهان در گذرست

بهتر آنست که من خاطر خود خوش دارم

غزل شماره 324 تعداد ابیات 1 - 10

مرا عهدیست با جانان که تا جان در بدن دارم	هواداران کویش را چو جان خویشتن دارم
به کام و آرزوى دل چو دارم خلوتى حاصل	چه فکر از خبث بدگویان میان انجمن دارم
مرا در خانه سروى هست کاندر سایه ء قدش	فراغ از سرو بستانى و شمشاد چمن دارم
صفاى خلوت خاطر از آن شمع چو گل جویم	فروغ چشم و نور دل از آن ماه ختن دارم
گرم صد لشگراز خوبان به قصد دل کمین سازند	بحمدالله و المنه بتى لشکرشکن دارم
سزد کز خاتم لعلش زنم لاف سلیمانى	چو اسم اعظمم باشد چه باک از اهرمن دارم
الا اى پیر فرزانه مکن منعم ز میخانه	که من در ترک پیمانه دلى پیمان شکن دارم ⁽²⁶⁵⁾
خدا را اى رقیب امشب زمانى دیده برهم نه	که من با لعل خاموشش نهانى صد سخن دارم
چو در گلزار اقبالش خرامانم بحمدالله	نه میل لاله و نسرین نه برگ نسترن دارم

به رندى شهره شد حافظ میان همدمان لیکن

چه غم دارم که در عالم قوام الدین حسن دارم ⁽²⁶⁶⁾

غزل شماره 325 تعداد ابیات 1 - 9

به تیغم گر کشد دستش نگیرم	وگر تیرم زند منت پذیرم
کمان ابرویت را گو بزن تیر	که پیش دست و بازویت بمیرم
برآى اى آفتاب صبح امید	که در دست شب هجران اسیرم
غم گیتى گر از پایم درآرد	به جز ساغر که باشد دستگیرم
به فریادم رس اى پیر خرابات	به یک جرعه جوانم کن که پیرم
به گیسوى تو خوردم دوش سوگند	که من از پاى تو سر برنگیرم
من آن مرغم که هر شام و سحرگاه	ز بام عرش مى آید صفیرم
چو طفلان تا کى زاهد فریبى	به سیب بوستان و شهد شیرم ⁽²⁶⁷⁾

بسوز این خرقه ء تقوى تو حافظ

که گر آتش شوم در وى نگیرم

غزل شماره 326 تعداد ابیات 1 - 7

مزن بر دل ز نوک غمزه تیرم	که پیش چشم بیمارت بمیرم
نصاب حسن در حد کمال است	زکاتم ده که مسکین و فقیرم
چنان پر شد فضاى سینه از دوست	که فکر خویش گم شد از ضمیرم
قدح پر کن که من در دولت عشق	جوانبخت جهانم گرچه پیرم
قرارى بسته ام با مى فروشان	که روز غم به جز ساغر نگیرم
مبادا جز حساب مطرب و مى	اگر نقشى کشد کلک دبیرم
درین غوغا که کس ک س را نپرسد	من از پیرمغان منت پذیرم
خوشا آن دم کز استغناى مستى	فراغت باشد از شاه و وزیرم

چو حافظ گنج او در سینه دارم

اگر چه مدعى بیند حقیرم

غزل شماره 327 تعداد ابیات 1 - 9

در خرابات مغان گر گذر افتد بازم	حاصل خرقه و سجاده روان در بازم
حلقه ء توبه گر امروز چو زهاد زنم	خازن میکده فردا نکند در بازم
ور چو پروانه دهد دست فراغ بالى	جز بر آن عارض شمعى نبود پروازم
صحبت حور نخواهم که بود عین قصور	با خیال تو اگر بادگرى پردازم
سر سوداى تو در سینه بماندى پنهان	چشم تر دامن اگر فاش نکردى رازم
مرغ سان از قفس خاک هوائى گشتم	به هوائى که مگر صید کند شهبازم
همچو چنگ ار به کنارى ندهى کام دلم	از لب خویش چو نى یک نفسى بنوازم ⁽²⁶⁸⁾
ماجراى دل خون گشته نگویم با کس	زانکه جز تیغ غمت نیست کسى دمسازم

گر به هر موى سرى بر تن حافظ باشد

همچو زلفت همه را در قدمت اندازم

غزل شماره 328 تعداد ابیات 1 - 9

گر دست رسد در سر زلفین تو بازم	چون گوى چه سرها که به چوگان تو بازم
زلف تو مرا عمر درازست ولى نیست	در دست سر موئى از آن عمر درازم
پروانه ء راحت بده اى شمع که امشب	از آتش دل پیش تو چون شمع گدازم ⁽²⁶⁹⁾
آن دم که به یک خنده دهم جان چو صراحى	مستان تو خواهم که گزارند نمازم
چون نیست نماز من آلوده نمازى	در میکده زان کم نشود سوز و گدازم
در مسجد و میخانه خیالت اگر آید	محراب و کمانچه ز دو ابروى تو سازم
گر خلوت ما را شبى از رخ بفروزى	چون صبح بر آفاق جهان سر بفرازم
محمود بود عاقبت کار درین راه	گر سر برود در سر سوداى ایازم

حافظ غم دل با که بگویم که درین دور

جز جام نشاید که بود محرم رازم

غزل شماره 329 تعداد ابیات 1 - 9

نماز شام غریبان چو گریه آغازم	به مویه هاى غریبانه قصه پردازم
به یاد یار و دیار آن چنان بگریم زار	که از جهان ره و رسم سفر براندازم
من از دیار حبیبم نه از بلاد غریب	مهیمنا برفیقان خود رسان بازم
خداى را مددى اى رفیق ره تا من	به کوى میکده دیگر علم بر افرازم
خرد ز پیرى من کى حساب برگیرد	که باز با صنمى طفل عشق مى بازم
به جز صبا و شمالم نمى شناسد کس	عزیز من که به جز باد نیست دمسازم
هواى منزل یار آب زندگانى ماست	صبا بیار نسیمى ز خاک شیرازم
سرشکم آمد و عیبم بگفت روى به روى	شکایت از که کنم خانگیست غمازم

ز چنگ زهره شنیدم که صبحدم مى گفت

غلام حافظ خوش لهجه ء خوش آوازم

غزل شماره 330 تعداد ابیات 1 - 7

مژده ء وصل تو کو کز سر جان برخیزم	طایر قدسم و از دام جهان برخیزم
به ولاى تو که گر بنده ء خویشم خوانى	از سر خواجگى کون و مکان برخیزم
یارب از ابر هدایت برسان بارانى	پیشتر زانکه چو گردى ز میان برخیزم
بر سر تربت من با مى و مطرب بنشین ⁽²⁷⁰⁾	تا ببویت ز لحد رقص کنان برخیزم
خیز و بالا بنما اى بت شیرین حرکات	کز سر جان و جهان دست فشان برخیزم
گر چه پیرم تو شبى تنگ در آغوشم کش	تا سحرگه ز کنار تو جوان برخیزم

روز مرگم نفسى مهلت دیدار بده

تا چو حافظ ز سرجان و جهان برخیزم ⁽²⁷¹⁾

غزل شماره 331 تعداد ابیات 1 - 9

من دوستدار روى خوش و موى دلکشم	مدهوش چشم مست و مى صاف بى غشم
گفتى ز سر عهد ازل یک سخن بگو	آنگه بگویمت که دو پیمانه در کشم
من آدم بهشتیم اما درین سفر	حالى اسیر عشق جوانان مهوشم
شهریست پر کرشمه حوران ز شش جهت	چیزیم نیست ورنه خریدار هر ششم
شیراز معدن لب لعلست و کان حسن	من جوهرى مفلسم از آن مشوشم ⁽²⁷²⁾
ازبس که چشم مست درین شهر دیده ام	حقا که مى نمى خورم اکنون و سرخوشم
در عاشقى گریز نباشد ز ساز و سوز	استاده ام چو شمع مترسان ز آتشم
بخت ار مدد دهد که کشم رخت سوى دوست	گیسوى حور گرد فشاند ز مفرشم

حافظ عروس طبع مرا جلوه آرزوست

آیینه اى ندارم از آن آه مى کشم

غزل شماره 332 تعداد ابیات 1 - 7

چرا نه در پى عزم دیار خود باشم	چرا نه خاک سر کوى یار خود باشم
غم غریبى و غربت چو بر نمى تابم	به شهر خود روم و شهریار خود باشم
ز محرمان سرا پرده ء وصال شوم	ز بندگان خداوندگار خود باشم
همیشه پیشه ء من عاشقى و رندى بود	دگر بکوشم و مشغول کار خود باشم
چو کار عمر نه پیداست بارى آن اولى	که روز واقعه پیش نگار خود باشم
ز دست بخت گران خواب و کار بى سامان	گرم بود گله اى رازدار خود باشم

بود که لطف ازل رهنمون شود حافظ

و گرنه تابد شرمسار خود باشم

غزل شماره 333 تعداد ابیات 1 - 7

خیال روى تو چون بگذرد به گلشن چشم	دل از پى نظر آید به سوى روزن چشم
سزاى تکیه گهت منظرى نمى بینم	منم ز عالم و این گوشه ء معین چشم
بیا که لعل و گهر در نثار مقدم تو	ز گنج خانه ء دل مى کشم به مخزن چشم
به بوى مژده ء وصل تو تا سحر شب دوش	براه باد نهادم چراغ روشن چشم
نخست روز که دیدم رخ تو دل مى گفت	اگر رسد خللى خون من به گردن چشم
سحر سرشک روانم سر خرابى داشت	گرم نه خون جگر مى گرفت دامن چشم

به مردمى که دل دردمند حافظ را

مزن به ناوک دلدوز مردم افکن چشم

غزل شماره 334 تعداد ابیات 1 - 9

من که از آتش دل چون خم مى در جوشم	مهر بر لب زده خون مى خورم و خاموشم
قصد جانست طمع در لب جانان کردن	تو مرا بین که درین کار به جان مى کوشم
من کى آزاد شوم از غم دل چون هر دم	هندوى زلف بتى حلقه کند در گوشم
حاش لله که نیم معتقد طاعت خویش	این قدر هست که گه گه قدحى مى نوشم
هست امیدم که على رغم عدو روز جزا	فیض عفوش ننهد بار گنه بر دوشم
پدرم روضه رضوان به دو گندم بفروخت	من چرا ملک جهان رابه جوى نفروشم ⁽²⁷³⁾
خرقه پوشى من از غایت دین دارى نیست	پرده اى بر سر صد عیب نهان مى پوشم
من که خواهم که ننوشم به جز از راوق خم	چه کنم گر سخن پیر مغان ننیوشم

گر ازین دست زند مطرب مجلس ره عشق

شعر حافظ ببرد وقت سماع از هوشم

غزل شماره 335 تعداد ابیات 1 - 7

گر من از سرزنش مدعیان اندیشم	شیوه ء مستى و رندى نرود از پیشم
زهد رندان نوآموخته راهى بد نیست	من که بدنام جهانم چه صلاح اندیشم
شاه شوریده سران خوان من بى سامان را	ز آن که در کم خردى از همه عالم بیشم
بر جبین نقش کن از خون دل من خالى	تا بدانند که قربان تو کافر کیشم
اعتقادى بنما و بگذر بهر خدا	تا درین خرقه ندانى که چه نادرویشم
شعر خونبار من اى باد بدان یار رسان	که ز مژگان سیه بر رگ جان زد نیشم

من اگر باده خورم ورنه چه کارم با کس

حافظ را ز خود و عارف وقت خویشم

غزل شماره 336 تعداد ابیات 1 - 8

چل سال بیش رفت که من لاف مى زنم	کز چاکران پیر مغان کمترین منم
هرگز به یمن عاطفت پیر مى فروش	ساغر تهى نشد ز مى صاف روشنم
از جاه عشق و دولت رندان پاکباز	پیوسته صدر مصطبه ها بود مسکنم
در شان من به دردکشى ظن بد مبر	کالوده گشت جامه ولى پاک دامنم ⁽²⁷⁴⁾
آب و هواى فارس عجب سفله پرورست	کو همرهى که خیمه ازین خاک بر کنم
حیفست بلبلى چو من اکنون درین قفس	با این لسان عذب که خامش چو سوسنم
شهباز دست پادشهم این چه حالتست	کز یاد برده اند هواى نشیمنم

حافظ به زیر خرقه قدح تا به کى کشى

در بزم خواجه پرده زکارت بر افکنم ⁽²⁷⁵⁾

غزل شماره 337 تعداد ابیات 1 - 7

حجاب چهره ء جان مى شود غبار تنم	خوشا دمى که از آن چهره پرده برفکنم
چنین قفس نه سزاى چو من خوش الحانیست	روم به گلشن رضوان که مرغ آن چمنم
عیان نشد که چرا آمدم کجا رفتم ⁽²⁷⁶⁾	دریغ و درد که غافل ز کار خویشتنم
چگونه طوف کنم در فضاى عالم قدس	که در سراچه ء ترکیب تخته بند تنم
اگر ز خون دلم بوى شوق مى آید	عجب مدار که همدرد نافه ء ختنم
طراز پیرهن زر کشم مبین چون شمع	که سوزهاست نهانى درون پیرهنم

بیا و هستى حافظ ز پیش او بردار

که با وجود تو کس نشنود ز من که منم

غزل شماره 338 تعداد ابیات 1 - 7

عمریست تا من در طلب هر روز گامى مى زنم	دست شفاعت هر زمان در نیک نامى مى زنم
بى ماه مهر افروز خود تا بگذرانم روز خود	دامى براهى مى نهم مرغى بدامى مى زنم
اورنگ کو گلچهر کو نقش وفا و مهر کو	حالى من اندر عاشقى داد تمامى مى زنم
تا بو که یابم آگهى از سایه ء سرو سهى	گلبانگ عشق از هر طرف بر خوشخرامى مى زنم
هر چند کان آرام دل دانم نبخشد کام دل	نقش خیالى مى کشم فال دوامى مى زنم
دانم سر آرد غصه را رنگین بر آرد قصه را	این آه خون افشان که من هر صبح و شامى مى زنم

با آن که از وى غایبم وز مى چو حافظ تایبم

در مجلس روحانیان گهگاه جامى مى زنم

غزل شماره 339 تعداد ابیات 1 - 7

بى تو اى سرو روان با گل و گلشن چه کنم	زلف سنبل چه کشم عارض سوسن چه کنم
آه کز طعنه ء بدخواه ندیدم رویت	نیست چون آینه ام روى ز آهن چه کنم
برو اى ناصح و بر درد کشان خرده مگیر	کار فرماى قدر مى کند این من چه کنم
برق غیرت چو چنین مى جهد از مکمن غیب	تو بفرما که من سوخته خرمن چه کنم
شاه ترکان چو پسندید و به چاهم انداخت	دستگیر ار نشود لطف تهمتن چه کنم
مددى گر به چراغى نکند آتش طور	چاره ء تیره شب وادى ایمن چه کنم

حافظا خلد برین خانه موروث منست

اندرین منزل ویرانه نشیمن چه کنم

غزل شماره 340 تعداد ابیات 1 - 12

من نه آن رندم که ترک شاهد و ساغر کنم	محتسب داند که من این کارها کمتر کنم
من که عیب توبه کاران کرده باشم بارها	توبه از مى وقت گل دیوانه باشم گر کنم
چون صبا مجموعه ء گل را به آب لطف شست	کج دلم خوان گر نظر بر صفحه ء دفتر کنم
عشق در دانه ست و من غواص و دریا میکده	سر فرو بردم در آن جا تا کجا سر بر کنم
لاله ساغر گیر و نرگس مست و بر ما نام فسق	داورى دارم بسى یارب کرا داور کنم
بازکش یکدم عنان اى ترک شهر آشوب من	تا ز اشک و چهره راهت پر ز رو گهر کنم
من که از یاقوت و لعل اشک دارم گنجها	کى نظر در فیض خورشید بلند اختر کنم
عهد و پیمان فلک را نیست چندان اعتبار	عهد با پیمانه بندم شرط با ساغر کنم
من که دارم در گدائى گنج سلطانى به دست	کى طمع در گردش گردون دون پرور کنم
گر چه گرد آلود فقرم شرم باد از همتم	گر به آب چشمه ء خورشید دامن تر کنم
عاشقان را گر در آتش مى پسندد لطف دوست	تنگ چشمم گر نظر در چشمه ء کوثر کنم

دوش لعلش عشوه اى مى داد حافظ را ولى

من نه آنم کز وى این افسانه ها باور کنم

غزل شماره 360 - 341

غزل شماره 341 تعداد ابیات 1 - 8

صنما با غم عشق تو چه تدبیر کنم	تا به کى در غم تو ناله ء شبگیر کنم
دل دیوانه از آن شد که نصیحت شنود	مگرش هم ز سر زلف تو زنجیر کنم
آن چه در مدت هجر تو کشیدم هیهات	در یکى نامه محالست که تحریر کنم
با سر زلف تو مجموع پریشانى خود	کو مجالى که سراسر همه تقریر کنم
آن زمان کارزوى دیدن جانم باشد	در نظر نقش رخ خوب تو تصویر کنم
گر بدانم که وصال تو بدین دست دهد	دین و دل را همه در بازم و توفیر کنم
دور شو از برم اى واعظ و بیهوده مگوى	من نه آنم که دگر گوش به تزویر کنم

نیست امید صلاحى ز فساد حافظ

چونکه تقدیر چنین است چه تدبیر کنم

غزل شماره 342 تعداد ابیات 1 - 7

دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم	واندرین کار دل خویش به دریا فکنم
از دل تنگ گنهکار بر آرم آهى	کاتش اندر گنه آدم و حوا فکنم ⁽²⁷⁷⁾
مایه خوشدلى آن جاست که دلدار آن جاست	مى کنم جهد که خود را مگر آن جا فکنم
بند برقع بگشا ایمه فرخنده لقا⁽²⁷⁸⁾	تا چو زلفت سر سودا زده در پا فکنم
خورده ام تیر فلک باده بده تا سرمست	عقده در بند کمرت ترکش جوزا فکنم
جرعه ء جام برین تخت روان افشانم	غلغل چنگ درین گنبد مینا فکنم

حافظا تکیه بر ایام چو سهوست و خطا

من چرا عشرت امروز به فردا فکنم

غزل شماره 343 تعداد ابیات 1 - 7

دوش سوداى رخش گفتم ز سر بیرون کنم	گفت کو زنجیر تا تدبیر این مجنون کنم
قامتش را سرو گفتم سر کشید از من به خشم	دوستان از راست مى رنجد نگارم چون کنم
نکته ناسنجیده گفتم دلبرا معذور دار	عشوه اى فرماى تا من طبع را موزون کنم
زرد روئى مى کشم زان طبع نازک بیگناه	ساقیا جامى بده تا چهره را گلگون کنم
اى نسیم منزل لیلى خدا را تا به کى	ربع را بر هم زنم اطلال را جیحون کنم
من که ره بردم به گنج حسن بى پایان دوست	صد گداى همچو خود را بعد ازین قارون کنم

اى مه صاحبقران از بنده حافظ یاد کن ⁽²⁷⁹⁾

تا دعاى دولت آن حسن روز افزون کنم

غزل شماره 344 تعداد ابیات 1 - 9

به عزم توبه سحر گفتم استخاره کنم	بهار توبه شکن مى رسد چه چاره کنم
سخن درست بگویم نمى توانم دید	که مى خورند حریفان و من نظاره کنم
بدور لاله دماغ مرا علاج کنید	گر از میانه ء بزم طرب کناره کنم
ز روى دوست مرا چون گل مراد شکفت	حواله ء سر دشمن به سنگ خاره کنم
گداى میکده ام لیک وقت مستى بین	که ناز بر فلک و حکم بر ستاره کنم
به تخت گل بنشانم بتى چو سلطانى	ز سنبل و سمنش ساز طوق و یاره کنم
چو غنچه با لب خندان به یاد مجلس شاه	پیاله گیرم و از شوق جامه پاره کنم
مرا که از زر تمغاست ساز و برگ معاش ⁽²⁸⁰⁾	چرا ملامت رند شرابخواره کنم

ز باده خوردن پنهان ملول شد حافظ

به بانگ بربط و نى رازش آشکاره کنم

غزل شماره 345 تعداد ابیات 1 - 7

حاشا که من به موسم گل ترک مى کنم	من لاف عقل مى زنم این کار کى کنم
مطرب کجاست تا همه محصول زهد و علم	در کار بانگ بر بط و آواز نمى کنم ⁽²⁸¹⁾
از قیل و قال مدرسه حالى دلم گرفت	یک چند نیز خدمت معشوق و مى کنم
کى بود در زمانه وفا جام مى بیار	تا من حکایت جم و کاووس کى کنم
از نامه ء سیاه نترسم که روز حشر	با فیض لطف او صد ازین نامه طى کنم
کو پیک صبح تا گله هاى شب فراق	با آن خجسته طالع فرخنده پى کنم

این جان عاریت که به حافظ سپرد دوست

روزى رخش ببینم و تسلیم وى کنم

غزل شماره 346 تعداد ابیات 1 - 8

روزگارى شد که در میخانه خدمت مى کنم	در لباس فقر کار اهل دولت مى کنم
تا کى اندر دام وصل آرم تذروى خوش خرام ⁽²⁸²⁾	در کمینم و انتظار وقت فرصت مى کنم
واعظ ما بوى حق نشنید بشنو کاین سخن	در حضورش نیز مى گویم نه غیبت مى کنم
با صبا افتان و خیزان مى روم تا کوى دوست	وز رفیقان ره استمداد همت مى کنم
خاک کویت زحمت ما برنتابد بیش ازین	لطفها کردى بتا تخفیف زحمت مى کنم
زلف دلبر دام راه و غمزه اش تیر بلاست	یاد دار اى دل که چندینت نصیحت مى کنم
دیده ء بدبین بپوشان اى کریم عیب پوش	زین دلیریها که من در کنج خلوت مى کنم

حافظم در مجلسى دردى کشم در محفلى

بنگر این شوخى که چون با خلق صنعت مى کنم

غزل شماره 347 تعداد ابیات 1 - 7

من ترک عشق و شاهد و ساغر نمى کنم	صد بار توبه کردم و دیگر نمى کنم
باغ بهشت و سایه طوبى و قصر حور⁽²⁸³⁾	با خاک کوى دوست برابر نمى کنم
تلقین و درس اهل نظر یک اشارتست	گفتم کنایتى و مکرر نمى کنم
هرگز نمى شود ز سر خود خبر مرا	تا در میان میکده سر بر نمى کنم
این تقویم تمام که با شاهدان شهر	ناز و کرشمه بر سر منبر نمى کنم
ناصح به طعن گفت که رو ترک عشق کن ⁽²⁸⁴⁾	محتاج جنگ نیست برادر نمى کنم

حافظ جناب پیر مغان جاى دولت است

من ترک خاکبوسى این در نمى کنم

غزل شماره 348 تعداد ابیات 1 - 9

به مژگان سیه کردى هزاران رخنه در دینم	بیا کز چشم بیمارت هزاران درد بر چینم
الا اى همنشین دل که یارانت برفت از یاد	مرا روزى مباد آن دم که بى یاد تو بنشینم
شب رحلت هم از بستر روم تا قصر حورالعین	اگر در وقت جان دادن تو باشى شمع بالینم
ز تاب آتش دورى شدم غرق عرق چون گل	بیار اى باد شبگیرى نسیمى زان عرقچینم
جهان فانى و باقى فداى شاهد و ساقى	که سلطانى عالم را طفیل عشق مى بینم
اگر بر جاى من غیرى گزیند دوست حاکم اوست	حرامم باد اگر من جان به جاى دوست بگزینم
جهان پیرست و بى بنیاد ازین فرهاد کش فریاد	که کرد افسون و نیرنگش ملول از جان شیرینم
صباح الخیر زد بلبل کجائى ساقیا برخیز	که غوغا مى کند در سر خیال خواب دوشینم

حدیث آرزومندى که در این نامه ثبت افتاد

همانا بى غلط باشد که حافظ داد تلقینم

غزل شماره 349 تعداد ابیات 1 - 9

حالیا مصلحت وقت در آن مى بینم	که کشم رخت به میخانه و خوش بنشینم
جام مى گیرم و از اهل ریا دور شوم	یعنى از اهل جهان پاکدلى بگزینم ⁽²⁸⁵⁾
جز صراحى و کتابم نبود یار و ندیم	تا حریفان دغا را به جهان کم بینم
سر به آزادگى از خلق بر آرم چون سرو	گر دهد دست که دامن ز جهان درچینم
بس که در خرقه آلوده زدم لاف صلاح	شرمسار از رخ ساقى و مى رنگینم
سینه ء تنگ من و بار غم او هیهات	مرد این بار گران نیست دل مسکینم
بنده ء آصف عهدم دلم از راه مبر	که اگر دم زنم از چرخ بخواهد کینم
بر دلم گرد ستمهاست خدایا مپسند	که مکدر شود آینه ء مهر آیینم

من اگر رند خراباتم و گر زاهد شهر⁽²⁸⁶⁾

این متاعم که همى بینى و کمتر زینم ⁽²⁸⁷⁾

غزل شماره 350 تعداد ابیات 1 - 9

گرم از دست برخیزد که با دلدار بنشینم	ز جام وصل مى نوشم ز باغ عیش گل چینم
مگر دیوانه خواهم شد درین سودا که شب تا روز	سخن با ماه مى گویم پرى در خواب مى بینم
شراب تلخ صوفى سوز بنیادم بخواهد برد	لبم بر لب نه اى ساقى و بستان جان شیرینم
لبت شکر به مستان داد و چشمت مى به میخواران	منم کز غایت حرمان نه با آنم نه با اینم
چو هر خاکى که باد آورد فیضى برد از انعامت	ز حال بنده یاد آور که خدمتگار دیرینم
نه هر کو نقش نظمى زد کلامش دلپذیر افتد	تذر و طرفه من گیرم که چالاکست شاهینم
اگر باور نمى دارى رو از صورتگر چین پرس	که مانى نسخه میخواهد ز نوک کلک مشکینم
وفا دارى و حقگوئى نه کار هر کسى باشد	غلام آصف ثانى جلال الحق والدینم

رموز مستى و رندى ز من بشنو نه از واعظ⁽²⁸⁸⁾

که با جام و قدح هر دم ندیم ماه و پروینم ⁽²⁸⁹⁾

غزل شماره 351 تعداد ابیات 1 - 7

در خرابات مغان نور خدا مى بینم	این عجب بین که چه نورى ز کجا مى بینم
جلوه بر من مفروش اى ملک الحاج که تو	خانه مى بینى و من خانه خدا مى بینم
خواهم از زلف بتان نافه گشائى کردن	فکر دورست همانا که خطا مى بینم
سوز دل اشک روان آه سحر ناله ء شب	این همه از نظر لطف شما مى بینم
هر دم از روى تو نقشى زندم راه خیال	با که گویم که درین پرده چه ها مى بینم
کس ندیدست ز مشک ختن و نافه ء چین	آن چه من هر سحر از باد صبا مى بینم

دوستان عیب نظر بازى حافظ مکنید

که من او را ز محبان شما مى بینم

غزل شماره 352 تعداد ابیات 1 - 9

غم زمانه که هیچش کران نمى بینم	دواش جز مى چون ارغوان نمى بینم
به ترک خدمت پیرمغان نخواهم گفت	چرا که مصلحت خود در آن نمى بینم
ز آفتاب قدح ارتفاع عیش بگیر⁽²⁹⁰⁾	چرا که طالع وقت آن چنان نمى بینم
نشان اهل خدا عاشقیست با خود دار	که در مشایخ شهر این نشان نمى بینم
بر این دو دیده ء حیران من هزار افسوس ⁽²⁹¹⁾	که بادو آینه رویش عیان نمى بینم
قد تو تا بشد از جویبار دیده من	به جاى سرو جز آب روان نمى بینم
درین خمار کسم جرعه اى نمى بخشد	ببین که اهل دلى در جهان نمى بینم ⁽²⁹²⁾
نشان موى میانش که دل درو بستم	ز من مپرس که خود در میان نمى بینم

من و سفینه حافظ که جز درین دریا

بضاعت سخن درفشان نمى بینم ⁽²⁹³⁾

غزل شماره 353 تعداد ابیات 1 - 9

خرم آن روز کزین منزل ویران بروم	راحت جان طلبم وز پى جانان بروم
چون صبا با تن بیمار و دل بى طاقت	به هوادارى آن سرو خرامان بروم
گرچه دانم که به جائى نبرد راه غریب	من به بوى سر آن زلف پریشان بروم
به هوادارى او ذره صفت رقص کنان	تا لب چشمه ء خورشید درخشان بروم
در ره او چو قلم گر به سرم باید رفت	با دل زخم کش و دیده ء گریان بروم
نذر کردم گر ازین غم بدر آیم روزى	تا در میکده شادان و غزل خوان بروم
دلم از وحشت زندان سکندر بگرفت	رخت بربندم و تا ملک سلیمان بروم
تازیان را غم احوال گرانباران نیست	پارسایان مددى تا خوش و آسان بروم ⁽²⁹⁴⁾

ور چو حافظ نبرم ره ز بیابان بیرون

همره کوکبه ء آصف دوران بروم

غزل شماره 354 تعداد ابیات 1 - 7

گر ازین منزل ویران به سوى خانه روم	دگر آنجا که روم عاقل و فرزانه روم
زین سفر گر به سلامت به وطن باز رسم	نذر کردم که هم از راه به میخانه روم
تا بگویم که چه کشفم شد ازین سیر و سلوک	به در صومعه با بربط و پیمانه روم
آشنایان ره عشق ، گرم خون بخورند	ناکسم گر به شکایت سوى بیگانه روم
بعد ازین دست من و زلف چو زنجیر نگار	چند و چند از پى کام دل دیوانه روم
گر ببینم خم ابروى چو محرابش باز	سجده شکر کنم وز پى شکرانه روم

خرم آن دم که چو حافظ به تولاى وزیر

سر خوش از میکده با دوست به کاشانه روم

غزل شماره 355 تعداد ابیات 1 - 8

آن که پامال جفا کرد چو خاک را هم	خاک مى بوسم و عذر قدمش مى خواهم
من نه آنم که ز جور تو بنالم حاشا	بنده ء معتقد و چاکر دولت خواهم
بسته ام در خم گیسوى تو امید دراز	آن مبادا که کند دست طلب کوتاهم
ذره اى خاکم و در کوى توام جاى خوشست	ترسم اى دوست که بادى ببرد ناگاهم
پیر میخانه سحر جام جهان بینم داد	و اندر آن آینه از حسن تو کرد آگاهم
صوفى صومعه ء عالم قدسم لیکن	حالیا دیر مغانست حوالتگاهم
با من راه نشین خیز و سوى میکده آى	تا در آن حلقه ببینى که چه صاحب جاهم

مست بگذشتى و از حافظت اندیشه نبود

آه اگر دامن حسن تو بگیرد آهم ⁽²⁹⁵⁾

غزل شماره 356 تعداد ابیات 1 - 15

دیدار شد میسر و بوس و کنار هم	از بخت شکر دارم و از روزگار هم
زاهد برو که طالع اگر طالع منست	جامم به دست باشد و زلف نگار هم
ما عیب کس به مستى و رندى نمى کنیم	لعل بتان خوشست و مى خوشگوار هم
خاطر به دست تفرقه دادن نه زیر کیست	مجموعه اى بخواه و صراحى بیار هم
اى دل بشارتى دهمت محتسب نماند	وز مى جهان پراست و بت مى گسار هم
آن شد که چشم بدنگران بودى از کمین	خصم از میان برفت و سرشک از کنار هم
بر خاکیان عشق فشان جرعه ء لبش ⁽²⁹⁶⁾	تا خاک لعل گون شود و مشکبار هم
چون کاینات جمله به بوى تو زنده اند	اى آفتاب سایه ز ما بر مدار هم
چون آب روى لاله و گل فیض حسن تست	اى ابر لطف بر من خاکى ببار هم
حافظ اسیر زلف تو شد از خدا بترس	وز انتصاف آصف جم اقتدار هم
برهان ملک و دین که ز دست وزارتش	ایام کان یمین شد و دریا یسار هم
گوى زمین ربوده چوگان عدل اوست	وین بر کشیده گنبد نیلى حصار هم
بر یاد راى انور او آسمان به صبح	جان مى کند فدا و کواکب نثار هم
تا از نتیجه ء فلک و طور دور اوست	تبدیل ماه و سال و خزان و بهار هم ⁽²⁹⁷⁾

خالى مباد کاخ جلالش ز سروران

وز ساقیان سرو قد گلعذار هم

غزل شماره 357 تعداد ابیات 1 - 9

در دم از یارست و درمان نیز هم	دل فداى او شد و جان نیز هم
این که مى گویند آن خوشتر ز حسن	یار ما این دارد و آن نیز هم
یاد باد آن کو به قصد خون ما	زلف را بشکست و پیمان نیز هم ⁽²⁹⁸⁾
داستان در پرده مى گویم ولى ⁽²⁹⁹⁾	گفته خواهد شد به دستان نیز هم
چون سر آمد دولت شبهاى وصل	بگذرد ایام هجران نیز هم
هر دو عالم یک فروغ روى اوست	گفتمت پیدا و پنهان نیز هم
اعتمادى نیست بر کار جهان	بلکه بر گردون گردان نیز هم
عاشق از قاضى نترسد مى بیار	بلکه از یرغوى دیوان نیز هم

محتسب داند که حافظ مى خورد⁽³⁰⁰⁾

وآصف ملک سلیمان نیز هم

غزل شماره 358 تعداد ابیات 1 - 11

فتوى پیر مغان دارم و قولیست قدیم	که حرامست مى آن جا که نه یار است ندیم
چاک خواهم زدن این دلق ریائى چه کنم	روح را صحبت ناجنس عذابیست الیم
تا مگر جرعه فشاند لب جانان بر من	سالها شد که منم بر در میخانه مقیم
مگرش خدمت دیرین من از یاد برفت	اى نسیم سحرى یاد دهش عهد قدیم
بعد صد سال اگر بر سر خاکم گذرى	سر بر آرد ز گلم رقص کنان عظم رمیم
دلبرا ز ما به صد امید ستد اول دل	ظاهرا عهد فرامش نکند خلق کریم
غنچه گو تنگدل از کار فرو بسته مباش	کز دم صبح مدد یابى و انفاس نسیم
فکر بهبود خود اى دل ز درى دیگر کن	درد عاشق نشود به به مداواى حکیم
گوهر معرفت آموز که با خود ببرى ⁽³⁰¹⁾	که نصیب دگرانست نصاب زر و سیم
دام سخت است مگر یار شود لطف خدا	ورنه آدم نبرد صرفه ز شیطان رجیم

حافظ ار سیم و زرت نیست چه شد؟

شاکر باش چه به از دولت لطف سخن و طبع سلیم

غزل شماره 359 تعداد ابیات 1 - 9

عمریست تا براه غمت رو نهاده ایم	روى و ریاى خلق به یک سو نهاده ایم
طاق و رواق مدرسه و قال و قیل علم	در راه جام و ساقى مهرو نهاده ایم
هم جان بدان دو نرگس جادو سپرده ایم	هم دل بر آن دو سنبل هندو نهاده ایم
عمرى گذشت تا به امید اشارتى ⁽³⁰²⁾	چشمى بدان دو گوشه ء ابرو نهاده ایم
ماملک عافیت نه به لشکر گرفته ایم	ما تخت سلطنت نه به بازو نهاده ایم
در گوشه ء امید چو نظارگان ماه	چشم طلب بر آن خم ابرو نهاده ایم
بى زلف سرکشش سر سودائى از ملال	همچون بنفشه بر سر زانو نهاده ایم
تا سحر چشم یار چه بازى کند که باز	بنیاد بر کرشمه ء جادو نهاده ایم

گفتى که حافظا دل سرگشته ات کجاست ؟

در حلقه هاى آن خم گیسو نهاده ایم

غزل شماره 360 تعداد ابیات 1 - 7

ما بى غمان مست دل از دست داده ایم	همراز عشق و همنفس جام باده ایم
بر ما بسى کمان ملامت کشیده اند	تا کار خود ز ابروى جانان گشاده ایم
پیر مغان ز توبه ء ما گر ملول شد	گو باده صاف کن که به عذر ایستاده ایم
کار از تو مى رود مددى اى دلیل راه	کانصاف مى دهیم و ز راه اوفتاده ایم ⁽³⁰³⁾
چون لاله مى مبین و قدح در میان کار	این داغ بین که بر دل خونین نهاده ایم
اى گل تو دوش داغ صبوحى کشیده اى	ما آن شقایقیم که با داغ زاده ایم

گفتى که حافظ این همه رنگ و خیال چیست

نقش غلط مبین که همان لوح ساده ایم

غزل شماره 380 - 361

غزل شماره 361 تعداد ابیات 1 - 7

ما بدین در نه پى حشمت و جاه آمده ایم	از بد حادثه این جا به پناه آمده ایم
رهرو منزل عشقیم و ز سر حد عدم	تا به اقلیم وجود این همه راه آمده ایم
سبزه ء خط تو دیدیم و ز بستان بهشت	به طلبکارى این مهر گیاه آمده ایم
با چنین گنج که شد خازن او روح امین	به گدائى به در خانه ء شاه آمده ایم
لنگر حلم تو اى کشتى توفیق کجاست	که درین بحر کرم غرق گناه آمده ایم
آبرو مى رود اى ابر خطاپوش ببار	که به دیوان عمل نامه سیاه آمده ایم

حافظ این خرقه ء پشمینه بینداز که ما

از پى قافله با آتش آه آمده ایم

غزل شماره 362 تعداد ابیات 1 - 9

خیز تا از در میخانه گشادى طلبیم	به ره دوست نشینیم و مرادى طلبیم
زاد راه حرم وصل نداریم مگر	به گدائى ز در میکده زادى طلبیم
اشک آلوده ء ما گرچه روانست ولى	به رسالت سوى او پاک نهادى طلبیم
لذت داغ غمت بر دل ما باد حرام	اگر از جور غم عشق تو دادى طلبیم
نقطه ء خال تو بر لوح بصر نتوان زد	مگر از مردمک دیده مدادى طلبیم
عشوه اى از لب شیرین تو دل خواست به جان	به شکر خنده لبت گفت مزادى طلبیم
تا بود نسخه ء عطرى دل سودا زده را	از خط غالیه ساى تو سوادى طلبیم
چون غمت را نتوان یافت مگر در دل شاد	ما به امید غمت خاطر شادى طلبیم

بر در مدرسه تا چند نشینى حافظ

خیز تا از در میخانه گشادى طلبیم

غزل شماره 363 تعداد ابیات 1 - 7

ما ز یاران چشم یارى داشتیم	خود غلط بود آن چه ما پنداشتیم
تا درخت دوستى کى بر دهد	حالیا رفتیم و تخمى کاشتیم
گفتگو آیین درویشى نبود	ورنه با تو ماجراها داشتیم
شیوه ء چشمت فریب جنگ داشت	ما غلط کردیم و صلح انگاشتیم
نکته ها رفت و شکایت کس نکرد	جانب حرمت فرو نگذاشتیم
گلبن حسنت نه خود شد دلفروز	ما دم همت بر او بگماشتیم

گفت خود دادى به ما دل حافظا

ما محصل بر کسى نگماشتیم

غزل شماره 364 تعداد ابیات 1 - 7

صلاح از ما چه مى جوئى که مستان را صلا گفتیم	به دور نرگس مستت سلامت را دعا گفتیم
در میخانه ام بگشا که هیچ از خانقه نگشود	گرت باور بود ورنه سخن این بود و ما گفتیم
من از چشم تو اى ساقى خراب افتاده ام لیکن	بلائى کز حبیب آید هزارش مرحبا گفتیم
اگر بر من نبخشایى پشیمانى خورى آخر	به خاطر دار این معنى که در خدمت کجا گفتیم
قدت گفتم که شمشادست ، بس خجلت به بار آورد	که این نسبت چرا کردیم و این بهتان چرا گفتیم
جگر چون نافه ام خون گشت کم زینم نمى باید	جزاى آن که با زلفت سخن از چین خطا گفتیم

تو آتش گشتى اى حافظ ولى با یار در نگرفت

ز بد عهدى گل گوئى حکایت با صبا گفتیم

غزل شماره 365 تعداد ابیات 1 - 8

ما درس سحر در ره میخانه نهادیم	محصول دعا در ره جانانه نهادیم
در خرمن صد زاهد عاقل زند آتش	این داغ که ما بر دل دیوانه نهادیم
سلطان ازل گنج غم عشق به ما داد	تا روى درین منزل ویرانه نهادیم
در دل ندهم ره پس ازین مهر بتان را	مهر لب او بر در این خانه نهادیم
در خرقه ازین بیش منافق نتوان بود	بنیاد ازین شیوه رندانه نهادیم
چون مى رود این کشتى سرگشته که آخر	جان در سر آن گوهر یک دانه نهادیم
المنه لله که چو ما بى دل و دین بود	آن را که لقب عاقل و فرزانه نهادیم

قانع به خیالى ز تو بودیم چو حافظ

یارب چه گداهمت و شاهانه نهادیم ⁽³⁰⁴⁾

غزل شماره 366 تعداد ابیات 1 - 8

بگذار تا بشارع میخانه بگذریم ⁽³⁰⁵⁾	کز بهر جرعه اى همه محتاج این دریم
روز نخست چون دم رندى زدیم و عشق	شرط آن بود که جز ره این شیوه نسپریم
جائى که تخت و مسند جم مى رود به باد	گر غم خوریم خوش نبود به که مى خوریم
تا بو که دست در کمر او توان زدن	در خون دل نشسته چو یاقوت احمریم
واعظ مکن نصیحت شوریدگان که ما	با خاک کوى دوست به فردوس ننگریم
چون صوفیان به حالت و رقصند مقتدا	ما نیز هم به شعبده دستى برآوریم
از جرعه ء تو خاک زمین در و لعل یافت	بیچاره ما که پیش تو از خاک کمتریم

حافظ چو ره به کنگره ء کاخ وصل نیست

با خاک آستانه ء این در بسر بریم

غزل شماره 367 تعداد ابیات 1 - 12

خیز تا خرقه ء صوفى به خرابات بریم	شطح و طامات به بازار خرافات بریم
سوى رندان قلندر به ره آورد سفر	دلق بسطامى و سجاده ء طامات بریم
تا همه خلوتیان جام صبوحى گیرند	چنگ صبحى به در پیر مناجات بریم
با تو آن عهد که در وادى ایمن بستیم	همچو موسى ارنى گوى به میقات بریم
کوس ناموس تو بر کنگره عرش زنیم	علم عشق تو بر بام سموات بریم
خاک کوى تو به صحراى قیامت فردا	همه بر فرق سر از بهر مباهات بریم
ور نهد در ره ما خار ملامت زاهد	از گلستانش به زندان مکافات بریم
شرممان باد ز پشمینه ء آلوده ء خویش	گر بدین فصل و هنر نام کرامات بریم ⁽³⁰⁶⁾
فتنه مى بارد ازین سقف مقرنس برخیز	تا به میخانه پناه از همه آفات بریم
قدر وقت ار نشناسد دل و کارى نکند	بس خجالت که ازین حاصل اوقات بریم
در بیابان فنا گم شدن آخر تا کى ⁽³⁰⁷⁾	ره بپرسیم مگر پى به مهمات بریم

حافظ آب رخ خود بر در هر سفله مریز

حاجت آن به که بر قاضى حاجات بریم

غزل شماره 368 تعداد ابیات 1 - 8

بیا تا گل برافشانیم و مى در ساغر اندازیم	فلک را سقف بشکافیم و طرحى نو در اندازیم
شراب ارغوانى را گلاب اندر قدح ریزیم	نسیم عطرگردان را شکر در مجمر اندازیم
اگر غم لشگر انگیزد که خون عاشقان ریزد	من و ساقى به هم تازیم و بنیادش براندازیم ⁽³⁰⁸⁾
بهشت عدن اگر خواهى بیا با ما به میخانه	که از پاى خمت روزى به حوض کوثر اندازیم ⁽³⁰⁹⁾
یکى از عقل مى لافد یکى طامات مى بافد	بیا کاین داوریها را به پیش داور اندازیم
چو در دستست رودى خوش بزن مطرب سرودى خوش	که دست افشان غزل خوانیم و پاکوبان سراندازیم
صبا خاک وجود ما بدان عالى جناب انداز	بود کان شاه خوبانرا نظر بر منظر اندازیم

سخن دانى و خوش خوانى نمى ورزند در شیراز

بیا حافظ که تا خود را به ملکى دیگر اندازیم

غزل شماره 369 تعداد ابیات 1 - 8

صوفى بیا که خرقه ء سالوس برکشیم	وین نقش زرق را خط بطلان به سرکشیم
نذر و فتوح صومعه در وجه مى نهیم	دلق ریا به آب خرابات برکشیم
فردا اگر نه روضه ء رضوان به ما دهند	غلمان ز روضه ء حور ز جنت بدر کشیم
بیرون جهیم سرخوش و از بزم صوفیان	غارت کنیم باده و شاهد به برکشیم
عشرت کنیم ورنه به حسرت کشندمان	روزى که رخت جان به جهانى دگر کشیم ⁽³¹⁰⁾
کو جلوه اى ز ابروى او تا چو ماه نو	گوى سپهر در خم چوگان زر کشیم
سر خدا که در تتق غیب منزویست	مستانه اش نقاب ز رخسار برکشیم

حافظ نه حد ماست چنین لاف ها زدن

پاى از گلیم خویش چرا بیشتر کشیم

غزل شماره 370 تعداد ابیات 1 - 7

دوستان وقت گل آن به که به عشرت کوشیم	سخن اهل دلست این و به جان بنیوشیم
نیست در کس کرم و وقت طرب مى گذرد	چاره آنست که سجاده به مى بفروشیم
خوش هوائیست فرحبخش خدایابفرست	نازنینى که به رویش مى گلگون نوشیم
گل به جوش آمد و از مى نزدیمش آبى	لاجرم زآتش حرمان و هوس مى جوشیم
ارغنون ساز فلک رهزن اهل هنرست	چون ازین غصه ننالیم و چرا نخروشیم ⁽³¹¹⁾
مى کشیم از قدح لاله شرابى موهوم	چشم بد دور که بى مطرب و مى مدهوشیم

حافظ این حال عجب با که توان گفت که ما

بلبلانیم که در موسم گل خاموشیم

غزل شماره 371 تعداد ابیات 1 - 8

ما شبى دست برآریم و دعائى بکنیم	غم هجران ترا چاره ز جائى بکنیم
دل بیمار شد از دست رفیقان مددى	تا طبیبش به سرآریم و دوائى بکنیم
آن که بى جرم برنجید و به تیغم ز دو رفت	بازش آرید خدا را که صفائى بکنیم
خشک شدبیخ طرب راه خرابات کجاست	تا در آن آب و هوانشو و نمائى بکنیم
مدد از خاطر رندان طلب اى دل ورنه	کار صعب است مبادا که خطائى بکنیم
سایه ء طایر کم حوصله کارى نکند	طلب سایه ء میمون همائى بکنیم
در ره نفس کزو سینه ما بتکده شد	تیر آهى بگشائیم و غزایى بکنیم ⁽³¹²⁾

دلم از پرده بشد حافظ خوش لهجه کجاست ⁽³¹³⁾

تابه قول و غزلش ساز نوائى بکنیم

غزل شماره 372 تعداد ابیات 1 - 8

مانگوئیم بد و میل به نا حق نکنیم	جامه ء کس سیه و دلق خود ازرق نکنیم
رقم مغلطه بر دفتر دانش نزنیم	سر حق بر ورق شعبده ملحق نکنیم
عیب درویش و توانگر به کم و بیش	کار بد مصلحت آنست که مطلق نکنیم
گر بدى گفت حسودى و رفیقى رنجید	گو تو خوش باش که ما گوش به احمق نکنیم
خوش برانیم جهان در نظر راهروان	فکر اسب سیه و زین مغرق نکنیم
شاه اگر جرعه ء رندان نه به حرمت نوشد	التفاتش به مى صاف مروق نکنیم
آسمان کشتى ارباب هنر مى شکند	تکیه آن به که برین بحر معلق نکنیم

حافظ ار خصم خطا گفت نگیریم برو

ور به حق گفت جدل با سخن حق نکنیم

غزل شماره 373 تعداد ابیات 1 - 7

بارها گفته ام و بار دگر مى گویم	که من دلشده این ره نه به خود مى پویم ⁽³¹⁴⁾
در پس آینه طوطى صفتم داشته اند	آن چه استاد ازل گفت بگو مى گویم
من اگر خارم و گر گل چمن آرائى هست	که از آن دست که مى پروریم مى رویم ⁽³¹⁵⁾
دوستان عیب من بى دل حیران مکنید	گوهرى دارم و صاحب نظرى مى جویم
گر چه با دلق ملمع مى گلگون عیب است	مکنم عیب کزو رنگ و ریا مى شویم
خنده و گریه ء عشاق ز جائى دگر است	مى سرایم به شب و وقت سحر مى مویم

حافظم گفت که خاک در میخانه مبوى

گو مکن عیب که من مشک ختن مى بویم

غزل شماره 374 تعداد ابیات 1 - 9

سرم خوشست و به بانگ بلند مى گویم	که من نسیم حیات از پیاله مى جویم
عبوس زهد به وجه خمار ننشیند	مرید خرقه ء دردى کشان خوشخویم ⁽³¹⁶⁾
ز شوق نرگس مست بلند بالائى	چو لاله با قدح افتاده بر لب جویم
شدم فسانه به سرگشتگى چو گیسوى دوست ⁽³¹⁷⁾	کشید در خم چوگان خویش چون گویم
گرم نه پیرمغان در به روى بگشاید	کدام در بزنم چاره از کجا جویم
مکن درین چمنم سرزنش به خود روئى	چنانکه پرورشم مى دهند مى رویم
تو خانقاه و خرابات در میانه مبین	خدا گواه که هر جا که هست با اویم ⁽³¹⁸⁾
غبار راه طلب کیمیاى بهروزیست	غلام دولت آن خاک عنبرین بویم

بیار مى که به فتوى حافظ از دل پاک

غبار زرق به فیض قدح فرو شویم

غزل شماره 375 تعداد ابیات 1 - 10

گرچه ما بندگان پادشهیم	پادشاهان ملک صبح گهیم
گنج در آستین و کیسه تهى	جام گیتى نما و خاک رهیم
هوشیار حضور و مست غرور	بحر توحید و غرقه ء گنهیم
شاهد بخت چون کرشمه کند	ماش آیینه ء رخ چو مهیم
شاه بیدار بخت را هر شب	ما نگهبان افسر و کلهیم
گو غنیمت شمار صحبت ما	که تو در خواب و ما به دیده گهیم ⁽³¹⁹⁾
شاه منصور واقفست که ما	روى همت به هر کجا که نهیم
دشمنانرا ز خون کفن سازیم	دوستانرا قباى فتح دهیم
رنگ تزویر پیش ما نبود	شیر سرخیم و افعى سیهیم

وام حافظ بگو که باز دهند

کرده اى اعتراف و ما گوهیم

غزل شماره 376 تعداد ابیات 1 - 11

افسر سلطان گل پیدا شد از طرف چمن	مقدمش یارب مبارکباد بر سرو و سمن
خوش به جاى خویشتن بود این نشست خسروى	تا نشیند هرکسى اکنون به جاى خویشتن
خاتم جم را بشارت ده به حسن خاتمت	کاسم اعظم کرد از و کوتاه دست اهر من
تا ابد معمور باد این خانه کز خاک درش	هر نفس با بوى رحمن مى وزد باد یمن
شوکت پور پشنگ و تیغ عالمگیر او	در همه شهنامه ها شد داستان انجمن
خنگ چوگانى چرخت رام شد در زیر زین	شهسوارا چون به میدان آمدى گوئى بزن
جویبار ملک را آب روان شمشیر تست	تو درخت عدل بنشان بیخ بدخواهان بکن
بعد ازین نشگفت اگر با نکهت خلق خوشت	خیزد از صحراى ایذج نافه ء مشک ختن ⁽³²⁰⁾
گوشه گیران انتظار جلوه اى خوش مى کنند	بر شکن طرف کلاه و برقع از رخ برفکن
مشورت با عقل کردم گفت حافظ مى بنوش	ساقیا مى ده به قول مستشار مؤ تمن

اى صبا بر ساقى بزم اتابک عرضه دار

تا از آن جام زرافشان جرعه اى بخشد به من

غزل شماره 377 تعداد ابیات 1 - 7

بهار و گل طرب انگیز گشت و توبه شکن	به شادى رخ گل بیخ غم ز دل برکن
رسید باد صبا غنچه در وفادارى	ز خود برون شد و بر خود درید پیراهن ⁽³²¹⁾
طریق صدق بیاموز از آب صافى دل	به راستى طلب آزادگى ز سرو چمن
ز دستبرد صبا گرد گل گلاله نگر	شکنج گیسوى سنبل ببین بروى سمن
عروس غنچه رسید از حرم به طالع سعد⁽³²²⁾	بعینه دل و دین مى برد به وجه حسن
صفیر بلبل شوریده و نفیر هزار	براى وصل گل آمد برون ز بیت حزن

حدیث صحبت خوبان و جام باده بگو

به قول حافظ و فتوى پیر صاحب فن

غزل شماره 378 تعداد ابیات 1 - 9

چوگل هر دم به بویت جامه بر تن ⁽³²³⁾	کنم چاک از گریبان تا به دامن
تنت را دید گل گوئى که در باغ	چو مستان جامه را بدرید بر تن
تنت در جامه چون در جام باده	دلت در سینه چون در سیم آهن
من از دست غمت مشکل برم جان	ولى دل را تو آسان بردى از من
به قول دشمنان برگشتى از دوست	نگردد هیچکس با دوست دشمن
مکن کز سینه ام آه جگر سوز	بر آید همچو دود از راه روزن
ببار اى شمع اشک از چشم خونین	که شد سوز دلت بر خلق روشن
دلم را مشکن و در پا مینداز	که دارد در سر زلف تو مسکن

چو دل در زلف تو بسته است حافظ

بدینسان کار او در پا میفکن

غزل شماره 379 تعداد ابیات 1 - 8

فاتحه اى چو آمدى بر سر خسته اى بخوان	لب بگشا که مى دهد لعل لبت به مرده جان
آن که به پرسش آمد و فاتحه خواند و مى رود	گو نفسى که روح را مى کنم از پیش روان
گر چه تب استخوان من کرد ز مهر گرم و رفت	همچو تبم نمى رود آتش مهر از استخوان
حال دلم ز خال تو هست در آتشش وطن	چشمم از آن دو چشم تو خسته شدست و ناتوان ⁽³²⁴⁾
اى که طبیب خسته اى روى زبان من ببین	کاین دم و دود سینه ام بار دلست بر زبان
باز نشان حرارتم ز آب دو دیده و ببین	نبض مرا که مى دهد هیچ ز زندگى نشان ؟
آن که مدام شیشه ام از پى عیش داده است	شیشه ام از چه مى برد پیش طبیب هر زمان

حافظ از آب زندگى شعر تو داد شربتم

ترک طبیب کن بیا نسخه ء شربتم بخوان

غزل شماره 380 تعداد ابیات 1 - 6

چندانکه گفتم غم با طبیبان	درمان نکردند مسکین غریبان
آن گل که هر دم در دست خاریست	گو شرم بادش از عندلیبان
یا رب امان ده تا باز بیند	چشم محبان روى حبیبان
درج محبت بر مهر خود نیست	یارب مبادا کام رقیبان
اى منعم آخر بر خوان جودت	تا چند باشیم از بى نصیبان

حافظ نگشتى رسواى گیتى ⁽³²⁵⁾

گر مى شنیدى پند ادیبان

امیرحسین حسینی و حسین اسماعیلی جمعه 15 فروردین 1393 ساعت 19:44

دیوان حافظ , فال , اشعار کوتاه

دیوان حافظ , فال , اشعار کوتاه

درباره من

نظرسنجی

تقویم

غزلیات

دیوان حافظ , فال , اشعار کوتاه

درباره من

نظرسنجی

پیوندها

ابر برجسب

جدیدترین یادداشت‌ها

نویسندگان

بایگانی

تقویم

جستجو

غزلیات